نوشته شده، کتابی که پژوهشگران و هم خوانندگانِ علاقه‌مند به حوزه عرفان مسیحی با مطالعه آن می‌توانند در مورد بعضی از مهم‌ترین اصولِ عرفانِ مسیحی و مسائل بحث‌برانگیزِ آن اطلاعاتی کلّی و معتبر حاصل کنند و سررشته‌ای برای مطالعه بیشتر به دست آورند. دربخش اول کتاب سعی شده بعضی ازمهم‌ترین اصول عرفان مسیحی همچون اتحاد عرفانی و شهود معرفی شود. مقالات این بخش به قلم افرادی نوشته شده‌‌اند که در آن حوزه صاحب‌نظر و صاحب اثر هستند. خواننده با مطالعه هر مقاله اطلاعاتی کلّی درباره موضوع مقاله به دست می‌آورد و از مهم‌ترین آرا، آثار، و جریانات مربوط به آن نیز آگاه می‌شود. دربخش دوم مقالاتی درباره دو مسئله بحث‌برانگیزعرفان مسیحی آمده است. فصل اول بخش دوم به دیدگاه اصلاح‌گران پروتست ان درباره عرفان می‌پردازد و فصل دوم به بررسی عرفان درسنت‌های ابراهیم یوهند و بودایی. مجموعه مقالات حاضر، چه در بخش اول و چه در بخش دوم، تعدادی از موضوعات را در بر می‌گیرد، زیرا خود صرفاً بر بنیانِ انتخاب از مقالاتِ دو کتاب شکل گرفته است.   مطالعه بخشی از کتاب 

کتابی که در دست دارید ابر باران­زایی است برای هر آن­کس که جان او چونان کویری تشنه است. نویسندۀ ناشناس آن آموزگاری استثنایی است. او، صفحه به صفحه، صبورانه توضیح می­دهد که نیایش مراقبه­گرانه چیست و چگونه می­تواند به هر گونه عطش روحی پایان دهد. او از طریق تمرینات روحیِ عملی، که آن‌ها را "ابر ندانستن" و "ابر فراموشی" می­خواند، به ما می­آموزد که بی­وقفه عبادت کنیم و نشان می­دهد که مکالمه با آن وجود رازآمیز نه‌تنها ممکن است، بلکه در واقع "آن عمل روح است که بیش از هر عمل دیگری آفریدگار را خشنود می­سازد." ابرهای ندانستن و کتاب اندرز سربه‌مُهر در برهه­ای از نیمۀ دوم قرن چهاردهم میلادی، عصر بیماری همه­گیر طاعون در انگلستان نوشته شدند. میلیون­ها نفر به آن مبتلا گشتند و تقریباً نیمی از جمعیت انگلستان مرد. در این میان، مهربانی نیز دچار مرگ تدریجی شد. طاعون فقط یکی از مشکلات قرن چهاردهم بود. از دل طاعون، جنگ­های خودخواهانه، بی­نظمی و تبعیض اجتماعی، کلیسای چندپاره، و تحولات ناشی از فناوری، نمونه­های شاخصی از متون نیایشی در انگلستان، به شکل بی­سابقه و تکرارناشدنی، سر برآوردند. زبان انگلیسی برای نخستین بار به جای زبان نامأنوس­تر لاتین به کار گرفته شد تا افراد با قلب­های ناآرام را به سوی آرامشی دیرین هدایت کند. محققان کوشیدند تا هویت او را بشناسند ولی شکست خوردند، اما نوشته­های او خبر از معلمی دلسوز، صریح­اللهجه، مصمم، خردمند، دوست­داشتنی و به طور استثنایی فصیح می­دهد. او هم خوش‌بین است و هم واقع­بین و، از همه مهم‌تر، توصیفات او از مراقبه نشان می­دهد نوشته­هایش برآمده از تجربه است. "بخشی از مقدمۀ کارمن آسویدو بوچر"