زنان و دولت، پس از انقلاب

معرفی کتاب دختر شایسته شهرمون. عزیز نسین (1995-1915)، نویسنده، طنزنویس و مترجم ترک است. این مجموعه داستان‌ها که در دوران پایانی زندگی او به قلم گرفته شده، به ویژگی‌ها و توانایی‌های ادبی وی اشاره می‌کند. عزیز نسین، به عنوان یک طنزنویس و مترجم اهل ترکیه، به شیوه‌ای منحصر به فرد و با هجو و طعنه، موضوعات مختلف اجتماعی و سیاسی را در آثار خود مطرح می‌کند. وی به شدت مبارزه با افراط‌گری و تبلیغات افراطی را در آثارش ترسیم می‌کند و با دلالت‌های تند خود، به جامعه‌ای که از آن زمان عقب‌مانده به نظر می‌رسد، آینه‌ای روبرو می‌کشد. یکی از ویژگی‌های برجسته عزیز نسین، توجه وی به هجو و نقد جامعه‌ای است که از تحولات مدرنیته غرب به تازگی پیروی کرده است. وی با قلم خود، به بررسی کنش‌ها و عکس‌العمل‌های مختلف این جامعه نسبت به موج مدرنیته و تغییرات اجتماعی می‌پردازد و اغلب به شیوه طنز، مسائل را بررسی می‌کند. کتاب حاضر نیز همانند سایر آثار نسین، این تمرکز بر نقد اجتماعی و تحلیل آنچه که او به عنوان سطحی‌ترین و بی‌معنی‌ترین تبعات موج مدرنیته در جامعه‌اش می‌بیند، را به تصویر می‌کشد. این مجموعه داستان‌ها در واقع یک ترجمه عمقی از دیدگاه‌ها و پرسش‌های عزیز نسین درباره جامعه‌اش و تلاش او برای بهبود آن را به ما ارائه می‌دهد. . .

کتاب « زمستان بی بهار» نوشته ابراهیم یونسی توسط انتشارات نگاه منتشر شده است. یونسی در این کتاب همان تماشاچی دانا و آگاهی است که صورتی دوگانه پیدا کرده است، او در حین این که داستان و وقایع زندگی خودش را بازگو می‌کند، کمی هم دورتر ایستاده و شاهد جریان زندگی در جهان اطرافش است. این کتاب با تولد این نویسنده آغاز می‌شود و با رهایی‌اش از زندان به پایان می‌رسد. او در زندگی خود بهاری نمی‌بیند. سودای آزادی و آزادگی زودتر از چیزی که فکرش را بکند، نابود می‌شود و بهای این آزادی‌خواهی هشت سال زندان است. هشت سال از گران‌بهاترین سال‌های مردی که فکرهای بزرگی داشت و کارهای بزرگ‌تری می‌کرد. تنها جوانه‌های بهار کم‌رمق زندگی او، خانواده‌اش هستند. کسانی که از ازل تا ابد با او بوده و خواهند بود. و اینجاست که در پایان کتاب اعتراف می‌کند که «تنها کسانی که انتظارمان را می‌کشند، افراد خانواده‌اند…». مسیر رشد فکری و شخصیتی نویسنده را به خوبی می‌توان در این کتاب دنبال کرد. واقعیت‌های رویانمایی که تا دیروز شالوده‌ی زندگی‌اش را می‌ساخت، یکی یکی روی سرش هوار می‌شود و تازه می‌بیند که دنیا آن‌قدرها هم جای قشنگی برای زندگی کردن و عشق ورزیدن نیست. «پس از پایان جنگ جهانی دوم از فرانسه برای معالجه به آلمان می‌رفتم، و چه خوشحال بودم که به آلمان می‌رفتم: ما آریایی، آن‌ها آریایی. برادری بودم که به خانه‌ی برادر می‌رفتم. غمی نداشتم» در کمتر از چند دقیقه تبدیل می‌شود به «فهمید که عربم» و تنها حسرتی باقی می‌ماند از این که چرا انگلیسی نمی‌داند تا خودش را کامل و روشن معرفی کند. زمستان بی‌بهار یکی از آثار تحسین شده در ادبیات معاصر ایران است. . . .