سرچشمه تصوف در ایران

این کتاب یکی از پرنفوذترین جنبش‌های فلسفی معاصر یعنی «پدیده‌شناسی» را بررسی می‌کند. پس از توضیحاتی فشرده و عمیق از اهداف و مفاهیم بنیادی پدیده‌شناسی در آثار بنیان‌گذار این مکتب ادموند هوسرل و نیز از زبان برجسته‌ترین نمایندگانش نظیر هایدگر، مرلوپوتنی، سارتر، و نشان دادن تلاش این مکتب برای خارج‌کردن فلسفه از تنگنای تقابل‌های سنتی، به‌ویژه تقابل عین ـ ذهن، به بررسی رابطه‌ی پدیده‌شناسی با علوم مختلف (روان‌شناسی، علوم اجتماعی، تاریخ…) می‌پردازد و با کوشش در تعیین جایگاه آن در سیر اندیشه‌ی فلسفی غرب، دستاوردها و کاستی‌هایش را نشان می‌دهد. کتاب «پدیده شناسی» نوشته ژان فرانسوا لیوتار، فیلسوف پست مدرن قرن بیستم است. این کتاب مختصر لیوتار برای نمایاندن جنبه‌های مختلف پدیدارشناسی، با تمرکز ویژه بر متون فیلسوفان برجسته‌ای مانند هگل، هوسرل، مرلوپونتی، و تران دوک تائو نوشته شده است. از طریق این بررسی، لیوتار، پدیدارشناسی را به عنوان بخشی مهم در تأملات خود درباره «پروژه فلسفی خود» نشان می‌دهد، که نشان دهندۀ تأملات انتقادی او در مورد دخیل شدن فلسفه در رخدادهای معمول و روزمره است. این کتاب به چندین بخش تقسیم شده است که هر بخش به یک موضوع مهم در پدیدارشناسی می پردازد. در فصل اول کتاب، تقلیل پدیدارشناسانۀ هوسرلی بررسی می‌شود. در فصل دوم، لیوتار جنبه‌های استعلایی پدیدارشناسی را مورد بحث قرار می‌دهد و بر «من استعلایی» و نقش آن در آگاهی و خودآگاهی تمرکز می‌کند. فصل سوم زیست جهان را به عنوان زمینه رخداد تجربی و همچنین پس زمینه ای که تمام پروژۀ پدیدارشناختی بر اساس آن انجام می شود، بررسی می شود. در فصل بعدی لیوتار به بررسی رابطه پدیدارشناسی با علوم انسانی پرداخته است. او چگونگی ارتباط پدیدارشناسی با رشته هایی مانند روانشناسی، جامعه شناسی و تاریخ را بررسی می کند. لیوتار در سراسر کتاب، فلسفه را به عنوان رشته‌ای مجزا و نظری رد کرده و بر کاربردهای عملی پدیدارشناسی در علوم انسانی تأکید می کند. از طرف دیگر، کتاب «پدیده شناسی» تنها یک تفسیر بر گذشتگان نیست، بلکه همچنین تأملی انتقادی بر تعهدات فلسفی است که زیربنای زندگی روزمره ما را شکل می دهد. پدیده‌شناسی - انتشارات نی