معرفی کتاب حقایقی که باید گفت

کامالا هریس، یکی از الهام‌بخش‌ترین سیاستمداران و از زنان پیشرو در عرصه‌ی اجتماع، در کتاب حقایقی که باید گفت از مسیری می‌گوید که از کودکی تا به امروز طی کرده و ضمن آن، حقایقی را از آمریکا و سیاست این کشور افشا می‌کند. این کتاب که در صدر پرفروش‌های نیویورک تایمز قرار گرفته، پیش از انتخابات ریاست‌جمهوری سال 2020 آمریکا منتشر شده است.

درباره‌ی کتاب حقایقی که باید گفت:

دختری رنگین‌پوست از خانواده‌ای مهاجر مسیری را طی کرده که سال‌ها بعد به جایگاه معاونت ریاست‌جمهوری آمریکا منتهی شده است. کتاب حقایقی که باید گفت (The truths we hold: an American journey) خودزندگی‌نامه‌ای است که از زبان این زن بیان می‌شود، زنی که عمیقاً به عدالت اجتماعی متعهد است و هیچ‌گاه اشتیاقش برای رسیدن به عدالت را پنهان نکرده است. کامالا هریس (Kamala Harris) در خانواده‌ای تحصیل‌کرده متولد شده است، پدرش اقتصاددانی محترم از جاماییکا بود و مادرش محقق برجسته‌ای در زمینه‌ی سرطان از هند. بااین‌حال، مسیر پیش روی هریس هموار نبود؛ او برای رسیدن به جایگاه معاون رئیس‌جمهور می‌بایست با تاریخ مبارزه می‌کرد، تاریخی که رنگین‌پوستان و زنان در آن جایگاه برجسته‌ای نداشته‌اند. کتاب حقایقی که باید گفت شرح اقدامات هریس در مقام دادستان کل کالیفرنیا و سناتور کنگره است، اقداماتی که با توجه به عقاید هریس، در راستای اصلاح نظام اجتماعی و قضایی آمریکا بوده است. این سیاستمدار آمریکایی از حقوق رنگین‌پوستان و نژادپرستی سازمان‌یافته و نحوه‌ی برقراری عدالت در دادگاه‌های آمریکا حقایق دردناکی را افشا می‌کند و اصلاحاتی را در این زمینه‌ها پیشنهاد می‌دهد. کامالا هریس، با در نظر گرفتن چالش‌های بزرگی که آمریکا با آن روبه‌روست، و با تکیه بر خرد و بینشی که از حرفه‌ی خود به دست آورده، در این کتاب دوره‌ای هم‌پای دوره‌ی کارشناسی ارشد در مدیریت بحران ارائه می‌کند. کتاب حقایقی که باید گفت که در صدر پرفروش‌ترین‌ کتاب‌های نیویورک تایمز جای گرفته، با زبانی گرم و صمیمی، ما را به زندگی یکی از بزرگ‌ترین سیاستمداران معاصر دعوت می‌کند.

  توتالیتاریسم فرهنگی" اثری است به قلم "نظام بهرامی کمیل"، که در آن "از فاشیسم تا پوپولیسم در فرهنگ و هنر" را مورد بررسی قرار می‌دهد. کمتر دیده شده که کتابی درباره سیاست‌های فرهنگی و هنری دولت های توتالیتر در قرن بیستم به نگارش درآید اما اثر پیش رو، با چنین محتوایی در قالب یک پیشگفتار و سه گفتار به خوانندگان ارائه شده است. میان استبداد سنتی و دیکتاتوری مدرن یا رژیم‌های توتالیتر تفاوت‌هایی وجود دارد که "نظام بهرامی کمیل" آنها را در این اثر برمی‌شمرد. وی در پیشگفتار، استبداد شرق و دیکتاتوری غرب را مقایسه کرده و بعد از بازنمایی تفاوت‌هایشان، نشان می‌دهد که هر دوی اینها از تمامیت‌خواهی در قرن بیستم متفاوت هستند. گفتار نخست کتاب "توتالیتاریسم فرهنگی" به بررسی مولفه های نظری، فلسفی، سیاسی و به ویژه فرهنگی فاشیسم و همچنین موضوعاتی مانند سینما، آموزش و پرورش، معماری، ورزش و خانواده در عصر فاشیسم می‌پردازد. از آنجایی که فاشیسم در اینجا به طور گسترده در نظر گرفته شده است، این بخش شامل سیاست فرهنگی آلمان نازی، بلشویسم در اتحاد جماهیر شوروی و انقلاب فرهنگی مائو در چین می‌باشد. خواننده در گفتار دوم با موضوع پوپولیسم و مولفه های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی آن آشنا می‌گردد. نویسنده در جداسازی پوپولیست‌ها از دموکرات‌ها، تمایز کلیدی بین دموکراسی، پوپولیسم و فاشیسم را این مساله می‌داند که دموکراسی به دنبال جلوگیری از تثبیت قدرت در دست یک شخص، گروه یا حتی اکثریت می‌باشد؛ پوپولیسم، از سوی دیگر، توجهی به تمرکز قدرت ندارد. گفتار سوم از کتاب "توتالیتاریسم فرهنگی" نوشته‌ی "نظام بهرامی کمیل"، درس‌هایی را که دولت های توتالیتر و پوپولیستی به ما آموخته‌اند، بررسی می‌کند. نویسنده در پاسخ به این سوال که چرا باید فاشیسم و پوپولیسم را بهتر درک کرد، می‌گوید که در دنیای امروز، خطرات فاشیسم و پوپولیسم در اوج است و "از فاشیسم تا پوپولیسم در فرهنگ و هنر" سخن می‌گوید.

کتاب توتالیتاریسم فرهنگی

معرفی کتاب گونه شناسی روشنفکران ایرانی اثر نظام بهرامی: بحث روشنفکری با «مدرنیته» ارتباط تنگاتنگی دارد. برخی افراد معتقدند روشنفکران پیشقراولان صورتبندی ایده‌های مدرن بودند و در واقع پیامد ایده‌های آن‌ها در حوزه‌هایی همچون سیاست، آموزش و پرورش، دین و غیره عامل مهمی در شکل‌گیری جوامع مدرن بوده است. برخی اندیشمندان نیز قشر روشنفکر را پیامد صورتبندی‌های جدید سیاسی ـ اقتصادی و همچنین پیشرفت‌های علمی و تکنولوژیکی قرن هفدهم در بخش‌هایی از اروپا می‌دانند. در شرق، ایده مسلط آن است که روشنفکری و مدرنیته نتیجۀ تماس و تعامل با غرب بوده است. به‌هرحال این ارتباط تنگاتنگ «روشنفکر» و «مدرنیته» ایده ابتدایی تقسیم‌بندی روشنفکران براساس درک و تفسیر آنان از مدرنیته را پیش کشید.