شور زندگی ( نامه های ون گوگ)

اختلال اضطراب اجتماعی یکی از اختلال‌هایی است که می‌تواند عملکرد افراد را به شدت تحت تأثیر قرار دهد. شیوع آن در بین نوجوانان و دانشجویان بالاست ولی متأسفانه هنوز کتاب جامع و منسجمی که بتواند راهگشای متخصصان در امر درک، مفهوم‌سازی و گره‌گشایی مشکلات ناتوان ساز افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی باشد به فارسی ترجمه نشده است. این کتاب جزء محدود کتاب‌هایی است که در این زمینه ترجمه شده است. اگرچه کتاب‌های زیادی در زمینه جرأت‌آموزی به فارسی ترجمه یا تألیف شده است اما کسانی که درگیر رفع مشکلات این افراد هستند نیک می‌دانند که گره کار تنها به دست تکنیک‌های جرأت‌آموزی باز نمی‌شود. این کتاب به شیوه‌ای دقیق و گام به گام نوشته شده است و از مجموعه کتاب‌های است که انتشارات راتلج در زمینه راهنمای کاربردی بالینی منتشر کرده است.

معرفی کتاب شادکامان دره قره سو “شادکامان دره قره سو” از “علی محمد افغانی”، رمانی است جذاب و خیره کننده که در آن به وضعیت اجتماعی مردم ایران در دوران اول و دوم پهلوی پرداخته است. این رمان علاوه بر این که داستانی عاشقانه را پیش می برد، به وضعیت اجتماعی زنان و ساختارهای تعیین کننده ی جایگاه آنان در اجتماع نیز اشاره دارد. ”شادکامان دره قره سو”، داستان بهرام، پسر نوزده ساله ای است که در کنار پدر، به ساخت سدی بر رودخانه ی قره سو مشغول است. دستور ساخت این سد توسط بدیع الملک خان که بزرگ و خان روستاست به پدر بهرام، که مرد شریف و پرکاری است داده شده است. در رفت و آمد هایی که به خانه ی بدیع الملک خان صورت می گیرد، بهرام دلباخته ی دختر او، سروناز می شود. روزها از پی هم می گذرند و زیبایی صورت و سیرت سروناز، باعث می شود که عشق او بیشتر در دل بهرام ریشه بگیرد تا اینکه نهایتا کار سد تمام می شود و او با دلی سرشار از عشق سروناز، روستا را همراه پدر خود ترک می کند. ولی “علی محمد افغانی” خواب های دیگری برای داستان “شادکامان دره قره سو” در سر دارد. بدیع الملک خان، حق الزحمه ی پدر بهرام را پرداخت نمی کند و این مساله بهانه ای می شود که آن دو را بار دیگر برای وصول مطالبه به خانه ی خان می کشاند. کم کم عشق بهرام به قلب سروناز هم سرایت می کند و دختر تصمیم می گیرد که مخاطره ی این عشق سوزان را به جان بخرد. عشقی که در مسیر آن پستی و بلندی های زیادی نهفته است و هیچ کس نمی داند در انتهای قصه، چه سرنوشتی انتظارش را می کشد. . . .