توتالیتاریسم فرهنگی" اثری است به قلم "نظام بهرامی کمیل"، که در آن "از فاشیسم تا پوپولیسم در فرهنگ و هنر" را مورد بررسی قرار می‌دهد. کمتر دیده شده که کتابی درباره سیاست‌های فرهنگی و هنری دولت های توتالیتر در قرن بیستم به نگارش درآید اما اثر پیش رو، با چنین محتوایی در قالب یک پیشگفتار و سه گفتار به خوانندگان ارائه شده است. میان استبداد سنتی و دیکتاتوری مدرن یا رژیم‌های توتالیتر تفاوت‌هایی وجود دارد که "نظام بهرامی کمیل" آنها را در این اثر برمی‌شمرد. وی در پیشگفتار، استبداد شرق و دیکتاتوری غرب را مقایسه کرده و بعد از بازنمایی تفاوت‌هایشان، نشان می‌دهد که هر دوی اینها از تمامیت‌خواهی در قرن بیستم متفاوت هستند. گفتار نخست کتاب "توتالیتاریسم فرهنگی" به بررسی مولفه های نظری، فلسفی، سیاسی و به ویژه فرهنگی فاشیسم و همچنین موضوعاتی مانند سینما، آموزش و پرورش، معماری، ورزش و خانواده در عصر فاشیسم می‌پردازد. از آنجایی که فاشیسم در اینجا به طور گسترده در نظر گرفته شده است، این بخش شامل سیاست فرهنگی آلمان نازی، بلشویسم در اتحاد جماهیر شوروی و انقلاب فرهنگی مائو در چین می‌باشد. خواننده در گفتار دوم با موضوع پوپولیسم و مولفه های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی آن آشنا می‌گردد. نویسنده در جداسازی پوپولیست‌ها از دموکرات‌ها، تمایز کلیدی بین دموکراسی، پوپولیسم و فاشیسم را این مساله می‌داند که دموکراسی به دنبال جلوگیری از تثبیت قدرت در دست یک شخص، گروه یا حتی اکثریت می‌باشد؛ پوپولیسم، از سوی دیگر، توجهی به تمرکز قدرت ندارد. گفتار سوم از کتاب "توتالیتاریسم فرهنگی" نوشته‌ی "نظام بهرامی کمیل"، درس‌هایی را که دولت های توتالیتر و پوپولیستی به ما آموخته‌اند، بررسی می‌کند. نویسنده در پاسخ به این سوال که چرا باید فاشیسم و پوپولیسم را بهتر درک کرد، می‌گوید که در دنیای امروز، خطرات فاشیسم و پوپولیسم در اوج است و "از فاشیسم تا پوپولیسم در فرهنگ و هنر" سخن می‌گوید.

کتاب توتالیتاریسم فرهنگی

  کتاب «فرایند پیدایش بابیت و بهاییت از اندیشه شیخیه» نوشته «عبدالرحیم غروی» توسط نشر کویر منتشر شده است. این کتاب همانگونه که از عنوانش مشخص است به روند پیدایش جنبش بابیت میپردازد. بابیت یا آیین بابی، به دینی گفته می‌شود که در سال ۱۲۶۰ قمری توسط سید علی‌محمد شیرازی ملقب به باب در ایران پدید آمد و پیروانی از تمامی قشرها و اصناف جامعه و از مناطق مختلف ایران به خود جذب کرد. سید علی‌محمد باب خود را پیامبری جدید و بشارت دهندهٔ دینی که قرار است پس از او توسط «من یظهره‌الله» (آنکه خداوند او را ظاهر خواهد ساخت)، ظاهر شود خواند و بارها در آثار خود به ظهور او اشاره کرد. پس از تیرباران باب، پیروانش که به «بابی» مشهور بودند بر طبق بیانات باب به دنبال «من یظهره الله» می‌گشتند. در سال ۱۲۷۹ قمری، بهاءالله خود را «من یظهره الله» یا همان موعود کتاب بیان خواند. اکثر بابیان به او ایمان آورده و بهائی نام گرفتند. گروه کوچک که به پیروی از میرزا یحیی صبح ازل، بابی باقی ماندند ازلی نام گرفتند که تعداد آن‌ها اکنون اندک است.