قصه هایی برای کلاس سومی ها

تصویر دوریان گری اثر نویسند‌ی ایرلندی، «اسکار وایلد» است که در سال ۱۸۹۰ در ماهانه‌ی لیپینکات و در سال ۱۸۹۱ به صورت کتاب منتشر شد. این رمان یکی از معروف‌ترین و مهم‌ترین آثار ادبیات جهان است و داستان جوانی زیبا و ثروتمند، به نام دوریان را روایت می‌کند که توسط دوست و مرشدش، لرد هانری وارد دنیای لذت‌های دنیوی می‌شود و روح خود را در ازای زیبایی و جوانی ابدی می‌فروشد. دوریان گری به دلیل زیبایی مدل نقاشی بازیل هالوارد می‌شود و به هنگام حضور در محل کار این نقاش، لرد هانری را ملاقات می‌کند. این آشنایی مسیر زندگی دوریان را تغییر می‌دهد؛ چرا که لرد هانری تصمیم می‌گیرد راهنمای این جوان زیبا برای لذت‌جویی‌ و خوش‌گذرانی شود. دوریان گری، پرتره‌ی زیبای خود را می‌بیند و آرزو می‌کند که همواره جوان بماند و این آرزو به شکل عجیبی برآورده می‌شود. او سال‌ها با همراهی لرد هانری به هرگونه فسادی دست می‌زند و ذره‌ای از جوانی و زیبایی‌اش کم نمی‌شود؛ اما پرتره‌اش تمامی گناهان و اشتباهات او را به نمایش می‌گذارد. در طول رمان «تصویر دوریان گری» شخصیت اصلی داستان در مواجهه با موقعیت‌های مختلف و تصمیم‌گیری‌های پیچیده قرار می‌گیرد و به تدریج در فساد غرق می‌شود. «اسکار وایلد» در این داستان، علاوه بر بررسی مفهوم زیبایی و جوانی، به مفاهیمی مانند اخلاق، عواطف و روابط انسانی می‌پردازد.

کتاب پرده‌ي نقره‌اي (جامعه‌شناسي سينما در ايران):بر سر آن است که تحلیلی از معرفی و گسترش سینما، همچون یک نهاد فراغتی، صنعت فرهنگی و هنر ملی، در جامعه و فرهنگ ایران ارائه کند. نخستین مکان نمایش فیلم برای عموم در تهران در 1283 (1904) دو سال پیش از صدور فرمان مشروطیت افتتاح شد. در آن زمان جامعۀ ایران عمدتاً جامعه‌ای روستایی و سنتی بود. نخستین فیلم ایرانی در 1309 در تهران نمایش عمومی پیدا کرد. در سال 1398 جمعاً 72 فیلم داستانی جدید (اکران اول) به‌استثنای فیلم‌های گروه هنر و تجربه نمایش در‌آمد. در این سال ایران کشوری عمدتاً شهرنشین و نیمه‌توسعه‌یافته بود. در طول این دوره نهاد سینما در جامعه و فرهنگ ایران از منازل گوناگون گذر کرده است. کتاب ، تاریخ سینما در ایران را به 7 دوره شامل دوره پیدایش ( اواخر قاجار)، دوره تثبیت ( دوره پهلوی اول)،دوره گسترش ومردمی شدن (1320 تا 1357)، دوره تزلزل جایگاه (1357-1362)، دوره بازسازی( 1362-1370)،  دوره رشد و توسعه ناپایدار (1370-1393)، دوره رونق دوباره محدود(1393-1398) ، تقسیم کرده و فصلی را نیز به دوره کرونا اختصاص داده ووضعیت سینما درایران را تاسال ر1401 تعقیب کرده است . کتاب در این بسترکرونولوژیک به تفصیل به مباحثی مثل تحولات سالن های سینما، مخاطبان سینما، نقش و معنای سیاسی و فرهنگی سینما، سینما ی دیجیتال و تاثیر کرونا بر سینما پرداخته است. افزون بر این ، نویسنده با معرفی مفاهیم نویی همچون سینما ی چند بعدی، گفتمان سینما ،و کارکرد و منزلت آن گام هایی در راستای تئوریزه کردن نگاه جامعه شناسانه به سینما برداشته است .