قصه های تصویری از پروین اعتصامی جلد 10، پیغام گرگ به سگ گله

آلبر کامو در کتاب «بیگانه» که مشهورترین اثر وی محسوب می‌شود، سرنوشت مردی بی‌احساس و بی‌تفاوت را روایت می‌کند. او به گونه‌ی دیگری به مسائل و مشکلات زندگی نگاه می‌کند و همین موضوع باعث می‌شود اطرافیان نسبت به او قضاوت‌های نادرستی داشته باشند. رمان «بیگانه» در سال ۱۹۴۲ به چاپ رسیده است و از آن به عنوان یکی از برترین آثار قرن بیستم یاد می‌شود. شخصیت اصلی داستان، مردی فرانسوی – الجزایری به نام مورسو است که نسبت به سایرین بسیار بی‌تفاوت رفتار می‌کند. مادر مورسو از دنیا می‌رود و او در مراسم تشییع جنازه، رفتاری عاری از هر گونه احساس و عاطفه از خود نشان می‌دهد؛ رفتاری که توجه همه را به خود جلب می‌کند. چندی بعد، مورسو با مردی درگیر می‌شود و وی را به قتل می‌رساند و خودش هم به اعدام محکوم می‌شود. کتاب بیگانه دو بخش دارد؛ در بخش نخست، شما با افکار و عقاید مورسو آشنا می‌شوید و در بخش دوم می‌بینید که این نگاه متفاوت و ضد اجتماعی بودن چه تبعات سنگینی برایش به دنبال دارد. شخصیت اصلی داستان برای اولین بار در طول محاکمه‌ی خود با تأثیری که رفتارش بر دیگران گذاشته است، روبه‌رو می‌شود. «آلبر کامو» در این رمان تأثیرگذار، احساس پوچی را به شما انتقال می‌دهد و یک زندگی سراسر بی‌معنا را روایت می‌کند.

کتاب پرده‌ي نقره‌اي (جامعه‌شناسي سينما در ايران):بر سر آن است که تحلیلی از معرفی و گسترش سینما، همچون یک نهاد فراغتی، صنعت فرهنگی و هنر ملی، در جامعه و فرهنگ ایران ارائه کند. نخستین مکان نمایش فیلم برای عموم در تهران در 1283 (1904) دو سال پیش از صدور فرمان مشروطیت افتتاح شد. در آن زمان جامعۀ ایران عمدتاً جامعه‌ای روستایی و سنتی بود. نخستین فیلم ایرانی در 1309 در تهران نمایش عمومی پیدا کرد. در سال 1398 جمعاً 72 فیلم داستانی جدید (اکران اول) به‌استثنای فیلم‌های گروه هنر و تجربه نمایش در‌آمد. در این سال ایران کشوری عمدتاً شهرنشین و نیمه‌توسعه‌یافته بود. در طول این دوره نهاد سینما در جامعه و فرهنگ ایران از منازل گوناگون گذر کرده است. کتاب ، تاریخ سینما در ایران را به 7 دوره شامل دوره پیدایش ( اواخر قاجار)، دوره تثبیت ( دوره پهلوی اول)،دوره گسترش ومردمی شدن (1320 تا 1357)، دوره تزلزل جایگاه (1357-1362)، دوره بازسازی( 1362-1370)،  دوره رشد و توسعه ناپایدار (1370-1393)، دوره رونق دوباره محدود(1393-1398) ، تقسیم کرده و فصلی را نیز به دوره کرونا اختصاص داده ووضعیت سینما درایران را تاسال ر1401 تعقیب کرده است . کتاب در این بسترکرونولوژیک به تفصیل به مباحثی مثل تحولات سالن های سینما، مخاطبان سینما، نقش و معنای سیاسی و فرهنگی سینما، سینما ی دیجیتال و تاثیر کرونا بر سینما پرداخته است. افزون بر این ، نویسنده با معرفی مفاهیم نویی همچون سینما ی چند بعدی، گفتمان سینما ،و کارکرد و منزلت آن گام هایی در راستای تئوریزه کردن نگاه جامعه شناسانه به سینما برداشته است .