قصه های تصویری از کلیله و دمنه جلد 1، خانم کلاغه و مار سیاه

در کتاب "صلیب و صلابت: داستان زندگی حلاج"، سید یحیی یثربی با استفاده از سبک نثری ساده و قابل فهم، زندگی یکی از بزرگ‌ترین عارفان ایرانی، محسوب به منابع تاریخی معتبر، به گونه‌ای داستانی روایت کرده است. در این کتاب، نویسنده با تکیه بر منابع تاریخی و منابع معتبر، دیدگاه عرفانی و نگاهی به جنبه‌های سیاسی را ترکیب کرده و داستان حلاج را به نگاهی امروزی می‌آورد. سید یحیی یثربی در نگارش این کتاب از آثار حلاج و همچنین تحقیقات و بررسی‌های پژوهشگرانی مانند لویی ماسینیون استفاده کرده است. اشعاری که در این کتاب آورده شده، نقل قول‌های عربی از منصور حلاج هستند که توسط یثربی به فارسی ترجمه شده‌اند. حسین بن منصور حلاج با نام اصلی ابوالمغیث عبدالله بن ابی طاهر در سال 244 هجری قمری به دنیا آمد. او یکی از معروف‌ترین عارفان و شاعران قرن سوم هجری بود. افکار و عقاید او به گونه‌ای بود که به عنوان کفر و انحراف از عقاید اسلامی در آن زمان شناخته می‌شد. به همین دلیل، تکفیرش صادر شد. در سال 309 هجری قمری، به دستور حاکم وقت بغداد، به جرم کفر و انحراف از اعتقادات، پس از شلاق و شکنجه عمومی، به دار آویخته و پس از آن پیکر او سلاخی و سوزانده شد. این عارف بزرگ به خاطر افکار و نظریات خود، تا ابعاد چشمگیری از ادبیات و شعر فارسی تأثیرگذار بوده است. شاعران معروفی همچون حافظ، سعدی، مولوی، عطار و سایران نیز از او الهام گرفته‌اند و شعرهایی به او اختصاص داده‌اند.

کتاب پرده‌ي نقره‌اي (جامعه‌شناسي سينما در ايران):بر سر آن است که تحلیلی از معرفی و گسترش سینما، همچون یک نهاد فراغتی، صنعت فرهنگی و هنر ملی، در جامعه و فرهنگ ایران ارائه کند. نخستین مکان نمایش فیلم برای عموم در تهران در 1283 (1904) دو سال پیش از صدور فرمان مشروطیت افتتاح شد. در آن زمان جامعۀ ایران عمدتاً جامعه‌ای روستایی و سنتی بود. نخستین فیلم ایرانی در 1309 در تهران نمایش عمومی پیدا کرد. در سال 1398 جمعاً 72 فیلم داستانی جدید (اکران اول) به‌استثنای فیلم‌های گروه هنر و تجربه نمایش در‌آمد. در این سال ایران کشوری عمدتاً شهرنشین و نیمه‌توسعه‌یافته بود. در طول این دوره نهاد سینما در جامعه و فرهنگ ایران از منازل گوناگون گذر کرده است. کتاب ، تاریخ سینما در ایران را به 7 دوره شامل دوره پیدایش ( اواخر قاجار)، دوره تثبیت ( دوره پهلوی اول)،دوره گسترش ومردمی شدن (1320 تا 1357)، دوره تزلزل جایگاه (1357-1362)، دوره بازسازی( 1362-1370)،  دوره رشد و توسعه ناپایدار (1370-1393)، دوره رونق دوباره محدود(1393-1398) ، تقسیم کرده و فصلی را نیز به دوره کرونا اختصاص داده ووضعیت سینما درایران را تاسال ر1401 تعقیب کرده است . کتاب در این بسترکرونولوژیک به تفصیل به مباحثی مثل تحولات سالن های سینما، مخاطبان سینما، نقش و معنای سیاسی و فرهنگی سینما، سینما ی دیجیتال و تاثیر کرونا بر سینما پرداخته است. افزون بر این ، نویسنده با معرفی مفاهیم نویی همچون سینما ی چند بعدی، گفتمان سینما ،و کارکرد و منزلت آن گام هایی در راستای تئوریزه کردن نگاه جامعه شناسانه به سینما برداشته است .