قصه های عاشورایی جلد 5، فریاد زد عمو جان! امام حسین(ع) و قاسم

«کتاب پر» حاوی داستانی‌ست تاثیرگذار در قالبِ رمانی با مایه‌های رمانتیک و عاشقانه، نوشته‌ی شارلوت مری ماتیسن.  پیرنگِ داستان با روایت و نقلِ نوشته‌های دالتون پیش می‌رود و نضج می‌گیرد، و این ویویان، دوستِ دیرینِ دالتون است که روایتگر ِ ماجرا است. دالتون این نوشته‌ها را به ویویان می‌سپارد تا آنها را چاپ و نشر کند. و گرچه داستان سبک و سیاقِ تک‌گویی و اولِ شخص دارد،  اما در بسیاری از بخش‌ها دیالوگ‌هایی میان شخصیت‌ها برقرار می‌شود. راجر دالتون شخصیت اصلی‌ست، حوالیِ ۴۰ سالگیِ عمر خویش است، زندگیش سروسامان دارد و خوب و خوش با خانواده‌ی خود روزگار می‌گذارنَد. او کارمندِ بیمه است و پرونده‌ی مرگِ شوهرِ مادام کوترل را به او می‌سپارند و پس از آن داستان شکل و شمایلِ رمانتیک و عاشقانه به خود می‌گیرد. شاید «پر» سمبلِ سبکی و لطافت و زودگذربودن باشد، که به رابطه‌ی عشقی برمی‌گردد و داستانی مملو از صحنه‌های رمانتیک، عاطفی و عاشقانه شکل می‌گیرد. شخصیت‌پردازیِ عالیِ ماتیسن بسیار دقیق و حیرت‌انگیز است و هم اوست که شخصیت‌های عاشق‌پیشه‌ی داستان را با همه‌ی تضادها و تباین‌هایی که در زندگیِ توأم با عشق وجود دارد، می‌پرورانَد. شارلوت مری ماتیسن، نویسنده‌ی بریتانیاییِ این رمان است که از تاریخِ تولد وی چیزی نمی‌دانیم، فقط می‌دانیم که اوایلِ سال ۱۹۲۰ ازدواج می‌کند، اما در اثرِ ابتلا به سرطانِ سینه، در ۱۹۳۷ از دنیا می‌رود.

انسان در جستجوی هویت خویشتن، تنگناهای روانشناختیِ پیش‌ِ ِ روی انسان‌ ِ شوریده‌ی اوانِ قرنِ بیستم را می‌کاود. او که دانشی عظیم از اسطوره‌شناسی و دین، وَ ضمیر ناخودآگاهِ انسان دارد، بر اهمیتِ کنکاش و تفحص و خودکاویِ فرد از خویشتن در مواجهه با پیچیدگی‌های دوران معاصر، تأکید می‌کند. ماهیتِ رویاها و اهمیت ِ نمادها، نقشِ ناخودآگاه و جستارِ فردانیت، موضوعاتِ اصلیِ سلسله مقالاتِ این کتاب هستند. و چیزی که بیش از همه بر آن تأکید می‌ورزد، نقشی‌ست که مخزنِ عظیمِ نمادها و کهن‌الگوها و تجارب ِ مشترکِ بشر، در همه‌ی قوم‌ها و نسل‌ها، در سرنوشتِ او دارد؛ اصطلاحِ یونگ در وصفِ این مخزن، ناخودآگاه جمعی یا collective unconscious است. او بر این باور است که انسان با غور و نگاه به این ساحتِ عظیم ِ نمادگونه، درکی عمیق از خود و جهانِ پیرامونش یافته و زیستی معنادارتر و کامیاب‌تر خواهد داشت. ایده‌ی مهم و اصلیِ دیگرِ یونگ، چیزی‌ست که او از آن با عنوانِ خویشتنِ در سایه یا Shadow Self یاد می‌کند، و آن را جوانبِ منکوب و مبهمِ روانِ فرد می‌داند. به‌باورِ یونگ اگر انسان این بخش از روانِ خود را بازیابد و بکاود، کشاکش‌ها و تناقض‌های زندگیِ نازیسته‌‌اش را درخواهد یافت که در سطح کلان و همه‌ی بشریت، معضلاتِ جمعیِ نوعِ انسانِ مدرن برملا خواهد شد. و چنین است که با پذیرش و پیوندِ این بخش‌های گسسته و منکوب، در روندی که او فردانیت یا indivisuation می‌خواند، فرد و همه‌ی بشریت به زیست و زندگیِ یکپارچه و اصیل و لاجرم توازن و هارمونی دست خواهند یافت. موضوعاتِ گسترده‌ای همچون آیین گنوسی، فلسفه و اشراق و معنویت و تحلیل و بررسی ِ روانکاوانه‌ی آنها از جانبِ نظریه‌ای که خودِ یونگ مبدع آن است و با عنوانِ گونه‌ها یا تایپ‌های روانشناختی شناخته می‌شود، مضامین اصلی کتاب هستند. یونگ در بخش‌های میانیِ کتاب، مراحلِ زیست و زندگیِ انسانِ کهن یا به زعمِ خودِ وی Archaic man، را برمی‌شمارَد و نظریاتش را در پاره‌ای از موارد در مقابل با دیدگاه‌های زیگموند فروید مطرح می‌کند. در قسمت‌های پایانی کتاب، یونگ به ادبیات هم نقبی می‌زند و حتی فصلی جداگانه را به فرضیاتِ اصلیِ روانشناسیِ تحلیلی که خود وضع کرده اختصاص می‌دهد. و در نهایت دو فصل ِ آخر کتابِ “انسان در جستجوی هویت ِ خویش” مسئله‌ی معنویت ِ انسان ِ مدرن و امروزی را در دورانِ پساجنگِ اول جهانی پیش می‌کشد و آن را با شکوفاییِ اشراق و گنوسی‌گرایی در سده‌ی دومِ مسیحی قیاس کرده، روان‌درمانگرِ نوعیِ مدرن را همچون کشیشِ آن دوران می‌انگارَد. در این کتابِ خوش‌نوشت، همدلی و شفقت ِ یونگ را در تحلیل‌های خردمندانه و هُشیوار از وضعِ انسان به وضوح می‌توان دید.