"سلوک و مکاشفه" کتابی است از "عبدالوهاب الشعرانی" که "به همراه مالابد للمرید از ابن عربی" یکجا در بیش از پانصد و بیست و هشت صفحه به همت نشر جامی (مصدق) به انتشار رسیده است. "سلوک و مکاشفه" که توسط "مسعود انصاری" به فارسی بازگردانده شده، متعلق به یکی از عرفای نامی قرن دهم هجری قمری است که می کوشد اصول، مبانی و شرایط "سلوک و مکاشفه" را به خواننده بشناساند. و اما چیست سلوک؟ این مسیر که آن را راهی به سوی خدا نیز می خوانند، طریق پیراستن نفس است از هرگونه آلودگی گناه و وابستگی مادی که همچون زنگاری، آیینه ی وجود را تباه می کنند و انسان برای رسیدن به متعالی ترین جایگاهی که می تواند متصور شود، باید ابتدا نفس خود را از این زنگارها بشوید. کتاب "سلوک و مکاشفه" به قلم "عبدالوهاب الشعرانی"، به مرید این راه، نشان می دهد که چه مسیری را در پیش بگیرد و چطور خود را به آفریننده ی بلندمرتبه نزدیک تر کند. او شرایط سلوک را برمی شمرد و ارتباط استادان با مریدان، سالکان با استادان و سالکن با یکدیگر را به وضوح تشریح می کند و به خوبی خواننده را در این مسیر پیش می برد. "عبدالوهاب الشعرانی" در این اثر ابتدا ارکان طریق را معرفی می کند و به اصول پاسداری از خویشتن، علائم توبه ی حقیقی، نحوه ی انتخاب استاد، ویژگی های صوفی فقیه، فهم عمیق در دین، همراهی استاد، درمان نفس، ذکر خداوند، آزمودن مرید، شریعت و حقیقت، تربیت نفس، مقام تجرد، مراحل سلوک، اساس طریقت، شرایط مرید صادق، صوفی راستین، انواع بیماری های نفس، ویژگی ها و زبان عاشقان و بسیاری از موارد دیگر می پردازد.

کتاب پرده‌ي نقره‌اي (جامعه‌شناسي سينما در ايران):بر سر آن است که تحلیلی از معرفی و گسترش سینما، همچون یک نهاد فراغتی، صنعت فرهنگی و هنر ملی، در جامعه و فرهنگ ایران ارائه کند. نخستین مکان نمایش فیلم برای عموم در تهران در 1283 (1904) دو سال پیش از صدور فرمان مشروطیت افتتاح شد. در آن زمان جامعۀ ایران عمدتاً جامعه‌ای روستایی و سنتی بود. نخستین فیلم ایرانی در 1309 در تهران نمایش عمومی پیدا کرد. در سال 1398 جمعاً 72 فیلم داستانی جدید (اکران اول) به‌استثنای فیلم‌های گروه هنر و تجربه نمایش در‌آمد. در این سال ایران کشوری عمدتاً شهرنشین و نیمه‌توسعه‌یافته بود. در طول این دوره نهاد سینما در جامعه و فرهنگ ایران از منازل گوناگون گذر کرده است. کتاب ، تاریخ سینما در ایران را به 7 دوره شامل دوره پیدایش ( اواخر قاجار)، دوره تثبیت ( دوره پهلوی اول)،دوره گسترش ومردمی شدن (1320 تا 1357)، دوره تزلزل جایگاه (1357-1362)، دوره بازسازی( 1362-1370)،  دوره رشد و توسعه ناپایدار (1370-1393)، دوره رونق دوباره محدود(1393-1398) ، تقسیم کرده و فصلی را نیز به دوره کرونا اختصاص داده ووضعیت سینما درایران را تاسال ر1401 تعقیب کرده است . کتاب در این بسترکرونولوژیک به تفصیل به مباحثی مثل تحولات سالن های سینما، مخاطبان سینما، نقش و معنای سیاسی و فرهنگی سینما، سینما ی دیجیتال و تاثیر کرونا بر سینما پرداخته است. افزون بر این ، نویسنده با معرفی مفاهیم نویی همچون سینما ی چند بعدی، گفتمان سینما ،و کارکرد و منزلت آن گام هایی در راستای تئوریزه کردن نگاه جامعه شناسانه به سینما برداشته است .