متون روان شناسی به زبان انگلیسی

کتاب فلسفه ی پول نوشته گئورگ زیمل ترجمه صالح نجفی، جواد گنجی توسط انتشارات مرکز با موضوع علوم اجتماعی، جنبه های اقتصادی، فلسفه به چاپ رسیده است. فلسفه‌ی پول در میان آثار زیمل، که جستارنویسی زبردست بود، اثری منحصربه‌فرد است. با آن‌که تودرتو و چندرگه و ترکیبی پیچیده و درهم‌تنیده از رشته‌هایی چون فلسفه و جامعه‌شناسی و تاریخ و روانشناسی به نظر می‌رسد، باید گفت کتاب زیمل در اصل متنی مشخصاً فلسفی است که، به مدد یک روش فلسفی منسجم و مشخص، پیوندی دیالکتیکی میان انبوهی از جزئیات تاریخی و اقتصادی و اجتماعی و سیاسی برقرار می‌سازد. او در فلسفه‌ی پول تحلیل‌های جامعه‌شناختی و روانشناختی را برای تبیین و تفسیر فلسفی بحران سوژه‌ی مدرن به کار می‌گیرد، بحرانی که در همه‌ی اجزای زندگی اجتماعی رخنه کرده است. این بحران چیزی نیست جز تلاش فرد برای دستیابی به آزادی و خودآیینی در مواجهه با نیروهای عظیمی چون جامعه و سنت و فرهنگ و تکنولوژی. وقتی عملکرد پول را در وجه تاریخی و فرهنگی‌اش در نظر بگیریم عملیات‌های ارزشگذاری و دلالتگری و معنابخشی آن را به عیان می‌بینیم. قابلیت پول در تشدید نیروهای متضاد بدان قدرتی ظاهراً نامحدود می‌دهد تا همزمان تجزیه کند و وحدت بخشد، تا چیزهای کاملاً ناهمسان و نامشابه را هم‌ارز گرداند، تا کیفیت را به کمیت تبدیل کند، و از مادی‌ترین جنبه‌های حیات مادیت‌زدایی کند. زیمل بصیرت‌های شوپنهاوری و نیچه‌ای را در تفسیر فلسفی خویش از تطور فرهنگی مسایل مربوط به معنا و ارزش ادغام می‌کند و بدین‌سان استراتژی فلسفی ویژه‌ای طراحی می‌کند تا پروژه‌ی هگلی تاریخ فکری و فرهنگی را از نو صورت‌بندی کند. معرفی مباحث کتاب فلسفه پول ارزش و پول ارزش عنصر پول پول در زنجیره اهداف آزادی فردی هم ارز پولی ارزش های شخصی سبک زندگی فهرست تفضیلی

از كتاب زبان و مرگ مي‌توان به عنوان «درآمدي درخور به فلسفه» ياد كرد كه نشان از «روش تحليل» كار فكري جورجو آگامبن دارد. او از «امر زباني» به «امر وجودي» نقب مي‌زند و اين‌گونه «راه رهايي» را بر «زمين هستي» بنا مي‌كند. آگامبن از سويي جهان معاصر را تيزبينانه به نقد مي‌كشد و از سوي ديگر نگاهي اميدوار به «اجتماع آينده» دارد. در نوشته‌هاي او از يك طرف به «نقد منفي» برمي‌خوريم كه مشخصه‌ي تفكر اروپايي پس از جنگ است و از طرف ديگر منتقد پرشور و دانايي را بازمي‌يابيم كه با دقت و بصيرتي ژرف هر «سند» به جاي مانده‌ي «سنت» را مي‌كاود و بيش از هر چيز بر امكانات زباني آن سند تاكيد مي‌كند.