نخودی ها (جلد 1) – من بلدم سلام کنم

دجال، اثری نوشته ی فردریش نیچه است که نخستین بار در سال 1895 وارد بازار نشر شد. این کتاب، اثری کاملا ضروری برای رسیدن به درکی درست و معنادار از نیچه، چه به عنوان یک انسان و چه به عنوان یک فیلسوف، است. این کتاب که پرداختی نقادانه، روشنگرانه و خردمندانه به مسیحیت به حساب می آید، باعث به وجود آمدن جنجال ها و الهام بخشی های زیادی در میان نسل های متمادی مخاطبین شده است. نیچه در پیش گفتار کتاب بیان می کند که این اثر را برای طیفی بسیار محدود از مخاطبین نوشته است. این فیلسوف برجسته از خوانندگان می خواهد در سطحی بالاتر از سیاست و ملی گرایی قرار بگیرند و برای فهم حقیقت، به سودمند یا آسیب زا بودن آن به عنوان یک دغدغه نگاه نکنند.

کتاب پرده‌ي نقره‌اي (جامعه‌شناسي سينما در ايران):بر سر آن است که تحلیلی از معرفی و گسترش سینما، همچون یک نهاد فراغتی، صنعت فرهنگی و هنر ملی، در جامعه و فرهنگ ایران ارائه کند. نخستین مکان نمایش فیلم برای عموم در تهران در 1283 (1904) دو سال پیش از صدور فرمان مشروطیت افتتاح شد. در آن زمان جامعۀ ایران عمدتاً جامعه‌ای روستایی و سنتی بود. نخستین فیلم ایرانی در 1309 در تهران نمایش عمومی پیدا کرد. در سال 1398 جمعاً 72 فیلم داستانی جدید (اکران اول) به‌استثنای فیلم‌های گروه هنر و تجربه نمایش در‌آمد. در این سال ایران کشوری عمدتاً شهرنشین و نیمه‌توسعه‌یافته بود. در طول این دوره نهاد سینما در جامعه و فرهنگ ایران از منازل گوناگون گذر کرده است. کتاب ، تاریخ سینما در ایران را به 7 دوره شامل دوره پیدایش ( اواخر قاجار)، دوره تثبیت ( دوره پهلوی اول)،دوره گسترش ومردمی شدن (1320 تا 1357)، دوره تزلزل جایگاه (1357-1362)، دوره بازسازی( 1362-1370)،  دوره رشد و توسعه ناپایدار (1370-1393)، دوره رونق دوباره محدود(1393-1398) ، تقسیم کرده و فصلی را نیز به دوره کرونا اختصاص داده ووضعیت سینما درایران را تاسال ر1401 تعقیب کرده است . کتاب در این بسترکرونولوژیک به تفصیل به مباحثی مثل تحولات سالن های سینما، مخاطبان سینما، نقش و معنای سیاسی و فرهنگی سینما، سینما ی دیجیتال و تاثیر کرونا بر سینما پرداخته است. افزون بر این ، نویسنده با معرفی مفاهیم نویی همچون سینما ی چند بعدی، گفتمان سینما ،و کارکرد و منزلت آن گام هایی در راستای تئوریزه کردن نگاه جامعه شناسانه به سینما برداشته است .