نظريه اجتماعي مدرن از پارسونز تا هابرماس

روشنفکری دینی، جریان فکری، فرهنگی و اجتماعی معاصر است که از حدود شصت سال پیش، پس از شهریور 1320 آغاز شده است. اما جریان نوگرایی دینی ریشه در تاریخ اسلام و مسلمانان دارد. جریان روشنفکری دینی در مقایسه با جریان نواندیشی دینی پدیده‌ای کم‌وبیش جدید است. روشنفکری دینی رسالتی بیش از بازسازی و نوسازی اندیشه‌های رایج دینی مردم دارد و آن تغییر و تحول در مناسبات و ساختارهای سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی جامعه است. عمده‌ترین رسالت روشنفکر دینی، بومی کردن مفاهیم و مقولات اساسی مدرنیته است، زیرا تا هنگامی که این مقولات و مفاهیم کلیدی، بومی نشوند، تعارض میان فرهنگ بومی و عناصر مدرنیته ادامه خواهد یافت و ایران وارد عصر جدید نخواهد شد. در کتاب حاضر، که برگرفته از مقالات، نوشته‌ها، مصاحبه یا میزگردها است، جریان روشنفکری دینی و چالش‌های آن در ایران و سایر کشوهای اسلامی نقد گردیده است.  

 

نویسنده در این کتاب تلاش می‌کند مطالعه‌ی جامعه‌شناختی از اندیشه‌ها و آرای جلال آل احمد یکی از برجسته‌ترین روشن‌فکران تاریخ معاصر ایران به دست دهد. او تلاش کرده که از زاویه‌ی اصول و مبادی جامعه‌شناختی به اندیشه‌های وی بنگرد و ببیند که او در باب مسائل اجتماعی به ویژه مسائلی که به قلمروی توسعه مربوط بودند، چگونه می‌اندیشید. و این اندیشه در سطح نظری چه ارمغانی برای جریان فکری اجتماعی آورده است. نویسنده پس از بررسی و عرضه‌ی تعریف‌های توسعه، تعریفی عام از توسعه آورده که عبارت است از فرآیند گذار از سنت به تجدد. وی در ادامه آن دسته از عومل فرهنگی را که می‌توانستند تسهیل‌کننده‌ی جریان توسعه باشند مشخص کرده و چگونگی لزوم تغییر ساخت فکری جامعه‌ی سنتی را برای دست‌یابی به توسعه نشان می‌دهد. او در ادامه بحث می‌کند که روشن‌فکران چه نقشی در این میان داشته‌اند و با جست‌وجو در نوشته‌های جلال آل احمد، نشان می‌دهد که او در این موقعیت، چه وضعی داشته و تا کجا با توسعه کنار می‌آمده و در چه مواردی افکارش به مانعی بر سر راه آن تبدیل می‌شده، آن‌گاه علل توسعه‌نیافتگی از نظر آل احمد را بررسی و راه حل‌هایی را برای آن عرضه می‌کند. در بخش‌های پایانی نیز نگرش آل احمد نسبت به جنبه‌های کلان توسعه، مساله‌ی غرب، رابطه‌ی سنت و تجدد و پذیرش لزوم نوسازی دینی را ارزیابی کرده است. فصل پایانی کتاب به بحث تکنولوژی که مظهر توسعه‌یافتگی است، اختصاص دارد.