نظریه‌ای در باب عدالت

روان‌شناسی اجتماعی علم جوانی است که عمر آن به بیش از یک سده می‌رسد. در خلال این یکصد سال روان‌شناسی اجتماعی به توسعه چشمگیری دست یافته و یکی از پرساز و کارترین نظریه‌ها و مطالعات را در حوزه روان‌شناختی داشته است . در حال حاضر، روان‌شناسی اجتماعی قصد دارد فهم گسترده ای درباره نحوه تفکر، عمل و احساس انسان پیدا کند و با ارائه روش‌ها و کاربرد آن به حل مشکلات انسان‌ها بپردازد. در این کتاب بر اساس نیاز دانشجویان به آشنایی با این رشته سعی شده به پرسش‌هایی چالش برانگیز زیادی پاسخ داده شود. پرسش‌هایی چون: تفکر ما – هم هشیار و هم ناهشیار – چگونه رفتارمان را هدایت می‌کند؟ چه چیزی باعث می‌شود اشخاص گاهی به یکدیگر صدمه بزنند و گاهی یکدیگر را یاری کنند؟ چه چیزی آتش تعارض اجتماعی را شعله‌ور می‌کند، و چگونه می‌توانیم مشت‌های گره‌ کرده را به دست‌های یاری‌گر تبدیل کنیم؟ درباره نویسنده: دیوید مایرز استاد دانشگاه "هوپ" در دانشگاه میشیگان، یکی از روان‌شناسان اجتماعی در دنیاست. مقاله‌های علمی مایرز در حدود 36 کتاب علمی و نشریه ادواری، شامل سایینس، امریکن ساینسیست، سایکولوجیکال ساینس، و امریکن سایکولوجیست منتشر شده ‌است. وی برای مخاطبان عمومی نیز کتاب‌هایی منتشر کرده است که "جستجوی شادمانی" و "شهود: قدرت‌ها و خطرات آن" از جمله آنها است

معرفی کتاب قصه های بهرنگ صمد بهرنگی (2 تیر 1318 9 شهریور 1347)، معروف به بهرنگ، داستان نویس، محقق، مترجم، و شاعر ایرانی بود. معروف ترین اثر او داستان «ماهی سیاه کوچولو» است. بهرنگی در 1339 نخستین داستان منتشر شده اش را با عنوان «عادت» نوشت. که با «تلخون» در سال 1340، «بی نام» در 1342، و داستان های دیگر ادامه یافت. او ترجمه هایی نیز از انگلیسی و ترکی استانبولی به فارسی و از فارسی به ترکی آذربایجانی (از جمله ترجمه شعرهایی از «مهدی اخوان ثالث»، «احمد شاملو»، «فروغ فرخزاد»، و «نیما یوشیج») انجام داد. تحقیقاتی نیز در جمع آوری فولکلور آذربایجان و نیز در مسائل تربیتی از ایشان منتشر شده ، برخی از آثار «صمد بهرنگی» با نام مستعار چاپ شده است. از جمله نامهای مستعار ایشان می توان به: «ص. قارانقوش»، «چنگیز مرآتی»، «صاد»، «داریوش نواب مراغی»، «بهرنگ»، «بابک بهرامی»، «ص. آدام»، و «آدی باتمیش» اشاره کرد. صمد در سال 1318 در محله چرنداب شهر تبریز به دنیا آمد. پدرش زهتاب بود. پس از تحصیلات ابتدایی و دبیرستان، در مهر 1334 به دانشسرای مقدماتی پسران تبریز رفت، که در خرداد 1336 از آنجا فارغ التحصیل شد. از مهر همان سال آموزگار بود، و تا پایان عمر در «آذرشهر»، «ممقان»، «قاضی جهان»، «گوگان»، و «آخی جهان» در استان آذربایجان شرقی، تدریس کرد. در مهر 1337 برای ادامه تحصیل در رشته زبان و ادبیات انگلیسی، به دوره ی شبانه «دانشکده ادبیات دانشگاه تبریز» رفت، و هم زمان با آموزگاری، تحصیلش را تا خرداد 1341 و دریافت گواهی نامه پایان تحصیلات ادامه داد. وی در کتاب «کندوکاو در مسائل تربیتی ایران» کلمات عربی به عاریت گرفته شده از عربی را، بخش بزرگی از اشتراک زبان های رایج ایرانی از جمله ترکی آذری با فارسی دانسته است مثل قارچ زاده نشدم بی پدر و مادر، اما مثل قارچ نمو کردم، هر جا نمی بود به خود کشیدم و شدم معلم روستاهای آذربایجان،پدرم می گوید اگر ایران را بین ایرانیان قسمت کنند، از این بیشتر سهم تو نمی شود. ” این سخن صمد است، معلم کودکان، قصه نویس بچه ها، انسانی که غمخوار کودکان برهنه پا بود و دغدغه اش آموختن به آنها و بالنده تر کردنشان، صمد دیر نپائید، جوان بود که ارس همان رودخانه ای که به آن عشق می ورزید، جانش را ستاند و دغدغه هایش ماند برای بازماندگان. اما دریغا که کسی همانند صمد بهرنگی نه آمد و نه شد…