نظریه‌ها و نظامهای روان‌شناسی: تاریخ و مکتبهای روان‌شناسی

کتاب تاریخ عشق نوشته نیکول کراوس ترجمه ترانه علیدوستی توسط انتشارات مرکز با موضوع رمان، داستان های آمریکایی، ادببیات ملل، داستان های خارجی به چاپ رسیده است. تاریخ عشق، دومین رمان نیکول کراوس و داستانی پیچیده است که خط روایی آن را نمی توان در چند خط خلاصه کرد؛ چرا که داستان، زمان ثابتی ندارد و بین گذشته و آینده در گذار است و توسط چندین شخصیت و گاهی اوقات در غالب نامه، خاطرات روزانه و حتی رمان در رمان روایت می شود. همچنین، اتفاقی نیست که عنوان کتاب، «تاریخ عشق» انتخاب شده است. کتاب، نوعی داستان رازآلود است که در آن، تغییر اسامی، خیانت و هویت های محرمانه به چشم می خورد. آلما سینگر چهارده ساله در تلاش است تا علاجی برای تنهایی مادرش پیدا کند. او که باور دارد علاج این تنهایی در کتابی است که مادرش با عشق و علاقه مشغول کار برروی ترجمه آن است، تصمیم می گیرد تا نویسنده کتاب را پیدا کند. آن سوی نیویورک، پیرمردی به نام لئو گورسکی تلاش می کند تا کمی بیشتر زنده بماند. او روزهایش را با فکر و خیال درباره عشق از دست رفته اش سپری می کند؛ عشقی که شصت سال پیش، قریحه و قدرت نوشتن یک کتاب را در او به وجود آورد. گرچه لئو از این موضوع بی خبر است، کتابش با گذر از اقیانوس ها و نسل ها و با تغییر زندگی های بی شمار، از گزند زمان مصون مانده است.

چرا دقيقا بعد از گذشت سه دهه از زمان برگزاري جشن‌هاي بين‌المللي به مناسبت فروريختن ديوار برلين، خيل عظيم دولت ‌ـ‌ ملت‌ها در کار گسترش ديوارهايي در مرزها يا نزديک مرزهاي خويش‌اند؟ آخر در زمانه‌ي ما که سرتاسر کره‌ي زمين به هم متصل شده و با توجه به اين‌که عموم قدرت‌هاي مدرن متأخر در مقابل مسدودسازي فيزيکي تأثيرناپذير شده‌اند، چه نيازي به ديوار کشيدن است؟ ديوارها چگونه به تقويت تصويري آرماني اما ساختگي از استقلال و حاکميت ملي کمک مي کنند و تا چه حد مايه‌ مستحکم بودن تصويرهاي خيالي و موهوم از مليت مي‌شوند؟ کارکرد نمادين و مادي و رواني ديوارهاي جديد چيست؟ وندي براون نظريه‌پرداز سياسي و استاد دانشگاه برکلي است و در زمينه‌‌ي نظريه‌ي سياسي مابعد فوکويي، مطالعات انتقادي حقوق و نظريه‌ي فمينيستي کار مي‌کند و موضعي مابين مارکس و فوکو دارد.

از كتاب زبان و مرگ مي‌توان به عنوان «درآمدي درخور به فلسفه» ياد كرد كه نشان از «روش تحليل» كار فكري جورجو آگامبن دارد. او از «امر زباني» به «امر وجودي» نقب مي‌زند و اين‌گونه «راه رهايي» را بر «زمين هستي» بنا مي‌كند. آگامبن از سويي جهان معاصر را تيزبينانه به نقد مي‌كشد و از سوي ديگر نگاهي اميدوار به «اجتماع آينده» دارد. در نوشته‌هاي او از يك طرف به «نقد منفي» برمي‌خوريم كه مشخصه‌ي تفكر اروپايي پس از جنگ است و از طرف ديگر منتقد پرشور و دانايي را بازمي‌يابيم كه با دقت و بصيرتي ژرف هر «سند» به جاي مانده‌ي «سنت» را مي‌كاود و بيش از هر چيز بر امكانات زباني آن سند تاكيد مي‌كند.