کتاب پرده‌ي نقره‌اي (جامعه‌شناسي سينما در ايران):بر سر آن است که تحلیلی از معرفی و گسترش سینما، همچون یک نهاد فراغتی، صنعت فرهنگی و هنر ملی، در جامعه و فرهنگ ایران ارائه کند. نخستین مکان نمایش فیلم برای عموم در تهران در 1283 (1904) دو سال پیش از صدور فرمان مشروطیت افتتاح شد. در آن زمان جامعۀ ایران عمدتاً جامعه‌ای روستایی و سنتی بود. نخستین فیلم ایرانی در 1309 در تهران نمایش عمومی پیدا کرد. در سال 1398 جمعاً 72 فیلم داستانی جدید (اکران اول) به‌استثنای فیلم‌های گروه هنر و تجربه نمایش در‌آمد. در این سال ایران کشوری عمدتاً شهرنشین و نیمه‌توسعه‌یافته بود. در طول این دوره نهاد سینما در جامعه و فرهنگ ایران از منازل گوناگون گذر کرده است. کتاب ، تاریخ سینما در ایران را به 7 دوره شامل دوره پیدایش ( اواخر قاجار)، دوره تثبیت ( دوره پهلوی اول)،دوره گسترش ومردمی شدن (1320 تا 1357)، دوره تزلزل جایگاه (1357-1362)، دوره بازسازی( 1362-1370)،  دوره رشد و توسعه ناپایدار (1370-1393)، دوره رونق دوباره محدود(1393-1398) ، تقسیم کرده و فصلی را نیز به دوره کرونا اختصاص داده ووضعیت سینما درایران را تاسال ر1401 تعقیب کرده است . کتاب در این بسترکرونولوژیک به تفصیل به مباحثی مثل تحولات سالن های سینما، مخاطبان سینما، نقش و معنای سیاسی و فرهنگی سینما، سینما ی دیجیتال و تاثیر کرونا بر سینما پرداخته است. افزون بر این ، نویسنده با معرفی مفاهیم نویی همچون سینما ی چند بعدی، گفتمان سینما ،و کارکرد و منزلت آن گام هایی در راستای تئوریزه کردن نگاه جامعه شناسانه به سینما برداشته است .

کتاب نامه های نیچه، اثری نوشته ی فردریش نیچه است که نخستین بار در سال 1921 به چاپ رسید. این مجموعه که دربردارنده ی بیش از دویست نامه از نیچه است، مکاتباتی ارزشمند درباره ی موضوعات مهم برای این فیلسوف—از جمله فلسفه، تاریخ، اخلاقیات، موسیقی و ادبیات—را ارائه می کند. در این کتاب همچنین، نامه هایی درباره ی زندگی شخصی نیچه وجود دارد که نشان دهنده ی فراز و نشیب های مختلف زندگی او هستند. در میان اسامی دریافت کنندگان این نامه ها، نام هایی همچون ریچارد واگنر، اروین رود، لو سالوم، مادر نیچه و خواهرش، الیزابت، به چشم می خورند. علاوه بر این ها، رو به وخامت رفتن سلامت روانی نیچه نیز در نامه ای بسیار تکان دهنده از فرانز اوربک آورده شده است.