هنر تئاتر

معرفی کتاب شلغم میوه بهشته کتاب «شلغم میوه بهشته» نوشته علی محمد افغانی توسط انتشارات نگاه منتشر شده است. نویسنده این کتاب یعنی محمد علی افغانی متولد سال هزار و سیصد و سه در شهر کرمانشاه و نگارنده اولین داستان واقعی به نام شوهر آهو خانم است. افغانی عضو سازمان نظامی حزب توده ایران بوده که در سال هزار و سیصد و سی و سه دستگیر شده و در زمان پهلوی پنج سال را داخل زندان سپری نموده است. او هم چنان در آمریکا زندگی می نماید و به سبب مجوز نگرفتن اثرهای جدیدش از سمت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی سرگرم نوشتن به زبان انگلیسی است. داستان فوق درباره ی سرنوشت دو خانواده می باشد که در خانه ای کهن و کوچک زندگی می نمایند. این دو خانواده از لحاظ سلایق زندگی وضعیت بسیار مختلف و متفاوت از هم دارند. براتعلی و نرگس و فرزندشان عابدین داخل اتاق شمالی زندگی می نمایند و در روبروی آن خانواده مشهدی محرم زندگی می کنند. اصل داستان درمورد عابدین و پسربچه دوازده ساله می باشد که هر روز نسبت به ایام پیش چاقتر می شود. تا اندازه ای که وزن او به صد کیلو رسیده برای آنکه او علاقه بسیار به میل کردن شلغم دارد. زندگی اطرافیان همچنان متاثر بر این بیماری او قرار گرفته و همه به صورتی در فکر چاره می باشند.

"مترو" کتابی است که توسط رمان نویس ژاپنی "هاروکی موراکامی" در مورد حمله ی تروریستی با گاز سارین که در سال 1995 در "مترو" توکیو انجام شده است ،نوشته شده است. این کتاب از یک سری مصاحبه با افرادی که تحت تأثیر این حملات قرار گرفته اند ، تشکیل شده و همچنین شامل مصاحبه با اعضای" آوم "، فرقه ی مذهبی مسئول حملات است. "هاروکی موراکامی" امیدوار بود که از طریق این مصاحبه ها ، بتواند بخشی از تاثیرات این حملات را، که رسانه های مهم ژاپن نادیده گرفته اند ، بیان کند و بر تاثیر گذاری این واقعه بر شهروندان معمولی تاکید کند. این مصاحبه ها تقریبا یک سال به طول انجامیده و از ژانویه 1996 شروع شده و در دسامبر همان سال به پایان می رسد و بسیاری از جنبه های جذاب روانشناسانه ی جامعه ی ژاپن را برجسته می کند.او در می یابد که کار، برای بیشتر مصاحبه شوندگان، اولویت بالا و یا اصلی را دارد و همچنین جداسازی ، فردگرایی و عدم ارتباط نیز ، از مضامین قدرتمندی بودند که در بسیاری از مصاحبه ها رایج بود. بسیاری از مصاحبه شوندگان ابراز سرخوردگی از ماتریالیسم در جامعه ژاپن و رسانه ها را کردند و همچنین به ناکارآمدی سیستم واکنش اضطراری در برخورد با حمله اشاره کردند. این کتاب همچنین شامل مقاله ی شخصی "هاروکی موراکامی" در مورد این حملات است. وی در مقاله ی "کابوس کور: ما ژاپنی ها به کجا می رویم؟" ، از عدم موفقیت ژاپنی ها در عبرت گرفتن از این حملات انتقاد می کند و اعتقاد دارد که ژاپنی ها ترجیح می دهند به جای تحلیل علل واقعی و جلوگیری از وقوع حوادث مشابه در آینده ،حمله ی تروریستی را به عنوان یک عمل افراطی توسط گروهی از دیوانگان بدانند.