پاسخ به پرسش های فلسفی دوران کودکی ام

معرفی کتاب دهقانان کتاب «دهقانان» اثر اونوره دو بالزاک، رمانی حماسی و بلند است که به‌عنوان یکی از شاهکارهای ادبیات فرانسه شناخته می‌شود و تصویری دقیق و جامع از جامعه دهقانی فرانسه در قرن نوزدهم ارائه می‌دهد.داستان «دهقانان» در روستایی خیالی به نام «شومان» اتفاق می‌افتد. در این روستا، دو گروه ثروتمند و قدرتمند وجود دارند: اشراف و بورژوازی. این دو گروه، با ظلم و ستم به دهقانان، زندگی را برای آن‌ها دشوار و طاقت‌فرسا می‌کنند. در مرکز داستان، دو شخصیت اصلی قرار دارند که متعلق به دو گروه متفاوت و متضاد اجتماعی هستند. در طول داستان، شاهد تقابل این دو شخصیت و همچنین تقابل کلی دهقانان با اشراف و بورژوازی هستیم. بالزاک با ظرافتی خاص، رنج‌ها و سختی‌های زندگی دهقانان را به تصویر می‌کشد و از ظلم و ستمی که به آنها می‌شود، انتقاد می‌کند. علاوه بر پرداختن به مسائل اجتماعی، «دهقانان» به موضوعات دیگری مانند عشق، خیانت و مرگ نیز می‌پردازد. بالزاک با مهارت تمام، شخصیت‌های داستان را به تصویر می‌کشد و خواننده را با آنها همراه می‌کند. «دهقانان» رمانی بلند و مفصل است که خواننده را به سفری در اعماق جامعه فرانسه در قرن نوزدهم می‌برد. این اثر، به دلیل پرداختن به مسائل مهم اجتماعی و همچنین شخصیت‌های جذاب و داستان پرماجرا، تا به امروز از محبوبیت گسترده‌ای برخوردار است.این رمان به عنوان یکی از رئالیستی‌ترین آثار ادبیات فرانسه شناخته می‌شود. «دهقانان» به دلیل پرداختن به مسائل اجتماعی و سیاسی، در زمان انتشار خود با انتقاداتی از سوی برخی افراد مواجه شد.

معرفی کتاب نویسندگان رئالیست آلمان در سده نوزدهم جورج لوکاچ، فیلسوف و نظریه‌پرداز ادبی بلندآوازۀ مجار، در این مجموعه جستارهای پرمغز دربارۀ مهم‌ترین نویسندگان رئالیست آلمان در سدۀ نوزدهم، از هاینریش فون کلایست تا یوزف فون آیشندورف، گئورگ بوشنر، هاینریش هاینه، گوتفرید کلر، ویلهلم رابه و تئودور فونتانه، چه از لحاظ تاریخ فرهنگی و جهان ادبی و چه از لحاظ پرداختن به سبک و فرم تک تک متون هفت تن از برجسته‌ترین نویسندگان رئالیست آلمان، افق‌های نوینی را به روی خواننده می‌گشاید. گرچه دفاع بی‌وقفۀ لوکاچ از رئالیسم در برابر ناپختگی‌ها و زمختی‌های ادبیات رسمی، رئالیسم سوسیالستی، در سراسر این جستارها، گاه پوشیده و گاه آشکار، رخ می‌نماید، هدف اصلی او البته روشن ساختن بستر و سیاق فکری، ادبی و تاریخی است که این نویسندگان بزرگ در بطن آن کار کرده‌ و بالیده‌‌اند تا بدین ترتیب خوانندۀ این جستارها به درک روشن‌تر و کامل‌تری از کار و بار ادبی این نویسندگان دست یابد.لوکاچ همچنین در مقام منتقد ادبی جایگاهی ممتاز دارد. درواقع، پس از ۱۹۴۵، در سالیان بسیار، او یگانه منتقد ادبی بود که توانایی داشت برای دیدگاه مارکسیستی در باب ادبیات از احترامی درخور برخوردار شود. در سال های اخیر، نوشته های ادبی او آماج حملۀ انواع دیگری از منتقدان مارکسیست مدرن تر و نیز منتقدان دانشگاهی ساختارگرا و پساساختارگرا قرار گرفته‌اند. اما همچنان که لوکاچ از کانون بحث بیرون رفته، شوروحرارت مباحثه و جدل هم کاستی گرفته و با این پیامد همراه شده است که آرای او دربارۀ نویسندگانی خاص تا میزان معیّنی در جریان غالب ادغام شده و به صورت بخشی از راست‌آیینی انتقادی درآمده است؛ گرچه با گذر زمان به‌ناگزیر بسیاری از تفسیرها و داوری های خاص او از دور خارج شده‌اند. لوکاچ پس از آنکه ناگزیر شد آرایی را پس بگیرد که به سال ۱۹۲۹در بین الملل کمونیستی به باد انتقاد گرفته شده بود، در دهۀ ۱۹۳۰، در حرکتی که خود آن را عقب‌نشینی تاکتیکی از حوزۀ سیاست وصف کرده است، به نقد ادبی روی آورد. اما آشکار است که کناره گیری او از سیاست داوطلبانه نبود و کوشید به طرق دیگر، و دربارۀ شخص او، با نقد ادبی، به فعالیت سیاسی ادامه دهد. می توان صورت ظاهر نوشته های ادبی او را در نظر گرفت، به سخن دیگر، این نوشته ها را یاری‌گر فهم ما از نویسندگان یا گونه های ادبی خاص (رمان تاریخی و رمان رئالیستی) دانست. اما، به همین سان، این نوشته ها را می توان همچون دخالت های رمزآمیز در بحث و جدل های سیاسی روز، مانند استالینیسم، معنی های ضمنی ایدئولوژیکی مدرنیسم یا اکسپرسیونیسم، «جبهۀ خلق»، یا «آب شدن یخ ها» در سال های پس از مرگ استالین قرائت کرد.