پنجاه و سه نفر

"آشغالدونی" داستانی است به قلم "غلامحسین ساعدی" که از دریچه ی نگاه اول شخص بیان می شود. این شخص علی است که پسری نوجوان و شهرستانی بوده و همراه پدرش به تکدی گری می پردازد. شخصیت دیگر داستان یک دلال خون فروش است که علی و پدرش حین گدایی به طور اتفاقی با او برخورد می کنند. او خون فقرا را در ازای پول دریافت می کند و حالا علی که حدودا هفده سال دارد، به همراه پدر بیمارش به محل خونگیری می رود تا خونشان را بفروشند. علی خون می دهد اما پدرش به دلیل بیماری نمی تواند و به پیشنهاد همان دلال به بیمارستانی می روند که همه چیز را برایشان تغییر خواهد داد. علی پس از ورود به محیط بیمارستان و آشنایی با پرسنل آنجا، کارهایی برای خودش دست و پا می کند که هر روز بیشتر او را از آن نوجوان فقیر و ساده به فردی تبهکار تبدیل می کند. او به دختری به نام زهرا دل می بازد و کم کم با فروش غذای دزدیده شده از بیمارستان، بردن فقرا برای فروختن خون و خبرچینی برای مامورهای امنیتی، روز به روز بیشتر در این منجلاب که نامش "آشغالدونی" است فرو می رود. علی تا اواخر داستان که دیگر از شخصیت گیج و ساده اش فاصله گرفته و برای خودش جایگاهی یافته، اسمی ندارد. او ذاتا شخصیت شروری ندارد اما قرار گرفتن در محیطی که استعاره ی "آشغالدونی" برای آن به کار رفته، سبب رشد سرطان وار خصوصیات منفی در او می شود. بیمارستان در این قصه ، در واقع نماد یک شهر و اوضاع فرهنگی حاکم بر اجتماع آن روزهای ایران است؛ فرهنگی که بقا و بدست آوردن پول در آن باید به هر قیمتی صورت بگیرد.

کتاب وزن رازها، رمانی نوشته ی آکی شیمازاکی است که اولین بار در سال 1999 وارد بازار نشر شد. یوکیکو، یکی از بازماندگان بمباران اتمی، در نامه ای که پس از مرگش به دخترش داده درباره ی زندگی خود در دوران کودکی و نوجوانی در کنار پدر و مادرش، ابتدا در توکیو و سپس در ناگازاکی صحبت می کند. او جورچین یک زندگی خانوادگی را از نو خلق می کند و از دروغ های پدری می گوید که او را به سوی ارتکاب قتل برد. رمان وزن رازها با تلفیقی جذاب و بدیع از تاریخ و خیال، جهانی را به تصویر می کشد که در آن، رایحه ی گل های کاملیا با بوی سیانید در هم آمیخته است. شیمازاکی بدون این که اسیر بدبینی شود و با رگه هایی از تفکر آیین بودیسم، به ما یادآور می شود که هیچکس نمی تواند از سرنوشت خود فرار کند. . . .