پنه لوپه به جنگ می رود

معرفی کتاب نبرد من کتاب نبرد من، اثری نوشته ی آدولف هیتلر است که نخستین بار در سال 1925 منتشر شد. دیوانه، مستبد، هیولا؛ تاریخ به هیتلر لقب های زیادی داده است. هیتلر در این کتاب که اغلب با عنوان «کتاب مقدس نازی» شناخته می شود، به توصیف زندگی، مشکلات، آرمان ها و رویاهای خود می پردازد. آدولف جوان که در خانواده ای فقیر در یکی از شهرهای کوچک اتریش به دنیا آمد، با آرزوی نقاش شدن بزرگ شد. مرگ والدین و عدم پذیرش در دانشکده های هنری وین، او را مجبور به کارگری با حقوقی بسیار پایین کرد. هیتلر در طول جنگ جهانی اول، در پیاده نظام خدمت کرد و حتی مدال شجاعت نیز گرفت. او پس از جنگ، به شدت درگیر گروه های سیاسی سوسیالیست شد، خیلی زود به قدرت رسید و نام خود را به عنوان رئیس حزب کارگران آلمان مطرح کرد. هیتلر در سال 1924 در اقدامی ناموفق تلاش کرد تا دولت باواریا را سرنگون سازد اما چیزی جز دستگیر شدن نصیبش نشد. او در طول نه ماه سخت در زندان، مانیفستی شخصی را به یکی از پیروان وفادارش، رودولف هس، داد. این مانفیست، به کتاب نبرد من تبدیل شد؛ اثری جنجال برانگیز که به عنوان برنامه ی جامع سیاست ها و لشگرکشی های او در نظر گرفته می شود. .

ونسان ون گوگ یا فینسنت ویلم فان خوخ یک نقاش نامدار هلندی بود. هرچند او در زمان حیاتش در گمنامی به سر می برد و در تمام طول عمر خود تنها یک تابلو فروخت،اما اکنون به عنوان یکی از تاثیرگذارترین نقاشان پسادریافتگر شناخته می شود. ون گوگ جوانی خود را به عنوان دلال آثار هنری و معلم گذراند. مدتی نیز در انگلستان و همچنین در میان کارگران معادن زغال سنگ بلژیک به عنوان مبلغ مسیحی فعالیت کرد. وی فعالیت های جدی خود را به عنوان طراح و نقاش از سال ۱۸۸۰ و در سن ۲۷ سالگی شروع کرد. او از آنجاکه در سن ۳۷ سالگی درگذشت، در واقع تمام آثارش را در ۱۰ سال آخر عمر خویش آفرید که شامل بیش از ۹۰۰ نقاشی، بیش از ۱۱۰۰ طراحی و ۱۰ چاپ می باشد. ون گوگ شیفته نقاشی از مردم طبقه کارگر مانند تابلوی سیب زمینی خورها، کافه های شبانه مانند تراس کافه در شب، مناظر طبیعی فرانسه، گل های آفتابگردان، شب های پرستاره و خودنگاره بود. وی در اواخر عمر به شدت از بیماری روانی و فشار روحی رنج می برد و به اعتقاد اکثریت همین موضوع به خودکشی او منجر شد. با آنکه ونسان ونگوگ در سراسر عمر کوتاه و به ویژه در ده ساله واپسین زندگی خود سرنوشتی اندوهبار و تراژیک داشت و از هنر چون ابزرا نجات شخصی بهره گرفت اما هرگز این حال و هوای تراژیک (جز در یکی دو مورد) در آثار او تاثیر نگذاشت و نقاشی های ونسان همچنان شاد، پر شور و شرر، سرزنده و ستایشگر زندگی، انسان و طبیعت ماند. تنها پس از بحران نخستین حمله های جنون، قطع رابطه با گوگن و سرانجام انتقال به بیمارستان روانی سن رمی است که تاثرات روحی ونسان خود را به تمامی در چند تابلو نشان می دهد و رنگ و خط و طرح صورتی چرخان، پیچ در پیچ و طوفان زا به خود می گیرد؛ شب پر ستاره اوج این عذاب و درد روحی است… . . . . .