چراغ خواب سیلیکونی مدل دلفین

جامعه‌ای آزاد و دموکراتیک که در عمل قابل تحقق باشد چگونه است؟ فهرست کردن انبوه بی‌عدالتی‌های موجود دشوار نیست: فقر، استثمار، بی‌ثباتی، بحران محیط زیست، نابرابری‌های ریشه‌ای… اما آیا بدیلی عملی که بتوان بر این وضع ترجیحش داد وجود دارد؟ نویسندگان بدیل‌های سرمایه‌داری هر یک به نوبه‌ی خود می‌کوشند نشان دهند که بدیلی عملی چگونه می‌تواند باشد. «اقتصاد مشارکتیِ» رابین هانل، با تمرکز بر شورایی کردن اداره‌ی محیط‌های اقتصادی، به شکلی ملموس بر این ایده خط بطلان می‌کشد که انتخابی جز اقتصاد بازار یا برنامه‌ریزی متمرکز دولتی وجود ندارد. برنامه‌ریزی مشارکتی او به شیوه‌ای دموکراتیک راه سومی واقعی پیشنهاد می‌کند. در مقابل، اریک اُلین رایت می‌کوشد امکان‌های عملیِ افزایش قدرت اجتماعی را در همین بستر فعلی بررسی کند. او به طرح استراتژی‌ها و مدل‌هایی می‌پردازد که به واسطه‌ی آن‌ها قدرت اجتماعی می‌تواند بر قدرت دولتی و اقتصادی تفوق یابد. از خلال گفت‌وگوی همدلانه و موشکافانه‌ی این دو طیفی از مسائل و مشکلات مهم مطرح می‌شوند که در راه تحقق بدیل‌های ممکن وجود دارند.