چسب زخم فانتزی

از انقلاب ۵۷ ایران بیش از چهار دهه می‌گذرد. در این دوران تغییرات بسیاری در ساختار و بازیگران سیاسی کشور رخ داده و حوزه‌ی رفاه و سیاست‌گذاری اجتماعی نیز از این تغییرات بر کنار نبوده است؛ در این سال‌ها رویکرد سیاست‌گذاری از چپ‌گرایی تا راست‌گرایی در نوسان بوده است. با این میزان تنوع و تکثر یا تشتت و پریشانی، آیا همچنان می‌توان از منطق حاکم بر میدان سیاست‌گذاری اجتماعی و شکل‌گیری این سیاست‌ها سخن گفت؟ نویسنده در نظام نااجتماعی بر این باور است که چنین منطقی وجود دارد و می‌کوشد با مطالعه‌ای تاریخی، برساختی از هندسه‌ی میدان سیاست‌گذاری اجتماعی ایران پساانقلاب ارائه دهد و منطق صورت‌بندی سیاست‌های اجتماعی این دوران را تحلیل کند. در کتاب حاضر به پرسش‌های متعددی در تشریح معماری میدان پاسخ داده شده است: بازیگران فعال در مناسبات قدرت چه کسانی‌اند؟ چه تشکل‌هایی در حمایت از منافع خود موفق‌تر عمل کرده‌اند؟ و چه نیروهایی در صورت‌بندی سیاست‌ها یا ممانعت از آن‌ها تأثیر داشته‌اند؟ کوتاه آن‌که، نظام نااجتماعی کوششی است اکتشافی برای ترسیم نقشه‌ی ابتدایی میدان سیاست‌گذاری اجتماعی در ایران پساانقلاب.