چگونه از دست آدم‌های عوضی خلاص شویم؟

معرفی کتاب حرف بزنم یا نزنم کتاب «حرف بزنم یا نزنم» مجموعه داستانی از عزیز نسین، نویسنده اهل ترکیه است. این کتاب اولین بار در سال 1967 منتشر شد و یکی از پرفروش ترین کتاب های این نویسنده است که با ترجمه های زیادی در سراسر جهان به فروش می رسد. این کتاب با ترجمه ثمین باغچه بان در 240 صفحه توسط انتشارات نگاه در سال 1396 در ایران منتشر شده است.عزیز نسین لحنی طنز دارد و داستان هایش واقع گرایانه است. اگرچه خواندن هر داستانی از نسین از نظر شباهت فضایی به ایران می تواند برای خوانندگان فارسی زبان ملموس تر و قابل درک تر باشد. فضای نوشته های عزیز نسین با مردم و جامعه گره خورده است. او در داستان هایش از طیف وسیع تری از افراد استفاده می کند و ضمن خنداندن مخاطب، لایه های غمگین و واقعی جامعه را به آنها معرفی می کند.محمد نصرت معروف به عزیز نسین (۲۰ دسامبر ۱۹۱۵ – ۶ ژوئیه ۱۹۹۵) نویسنده، مترجم و طنزنویس اهل ترکیه بود.پس از خدمت افسری حرفه‌ای، نسین سردبیری شماری گاهنامه طنز را عهده‌دار شد. دیدگاه‌های سیاسی او منجر به چند بار به زندان رفتن شد. بسیاری از آثار نسین به هجو دیوان‌سالاری و نابرابری‌های اقتصادی در جامعهٔ وقت ترکیه اختصاص دارند. آثار او به بیش از ۳۰ زبان گوناگون ترجمه شده‌اند. بسیاری از داستان‌های کوتاه او را ثمین باغچه‌بان، احمد شاملو، رضا همراه و صمد بهرنگی به فارسی ترجمه کرده‌اند. عزیز نام پدرش بود و او این نام را به عنوان نام مستعار خود انتخاب کرد. همچنین نسین در زبان ترکی به معنای تو چه کاره‌ای یا تو چه هستی است.

کتاب حاضر را یکی از باستان شناسان اروپایی (اَسکالونه) درباره گاه نگاری باستان شناسی ایران در هزاره سوم پیش از میلاد، یعنی زمان اوج شکل گیری نخستین شهرها و دولتهای اولیه، به زبان ایتالیایی نوشته است. موضوع کتاب مطالعه چگونگی پایه گیری و تغییرات فرهنگی در ایران در زمانی بین حکومت سلسله اوان تا پایان دوره سوکال ماخ است. نویسنده پیش فرضهای مربوط به هزاره سوم پ.م. فلات ایران را به نقد کشیده و نظریات خود را به روشنی بیان کرده است. نقطه اوج کار اسکالونه در تشریح وضعیت هنری و باستانی مناطق جنوب شرق ایران است. در این کتاب قطبهای مستقل فرهنگی و به ویژه درجات دفع و جذب موجود بین واحدهای غیر شبیه به هم شناسایی و تعریف می شود و در این کار توجه خاصی به مسائل مربوط به گاه نگاری هزاره سوم پ.م.، که اغلب ناروشن و مبهم بوده، شده است.