ژان-فرانسوا لیوتار

دانش هرمنوتیک که به معرفت شناسی و هستی شناسی فهم می پردازد، یکی از مهم ترین زیرساخت های اندیشه ای و رفتاری انسان در حوزه های گوناگون علوم، (به ویژه علوم انسانی) است. ازاین رو، توجه به این دانش برای حصول اطمینان از فهم خویش و دیگران، گریز ناپذیر است. اثر پیش رو، کتابی است پژوهش محور که با رویکردی تاریخی و تحلیلی و به منظور آشنایی دانش پژوهان علوم دانشگاهی و حوزوی با مهم ترین مکاتب و دیدگاه های هرمنوتیکی اندیشمندان غربی و اسلامی و بررسی آنها تألیف شده است.

«سخن پردازی در مقام فلسفه» در ابتدا به زبان انگلیسی در سال 1980 منتشر شد. ارنستو گراسی با بازگشت به سنت اومانیستی ایتالیایی و جنبه‌های تفکر یونانی و لاتین قبلی، برداشتی از بلاغت را به عنوان اساس فلسفه توسعه می‌دهد. گراسی به بررسی معنایی می پردازد که در آن اولین اصول تفکر عقلانی از قدرت استعاری کلمه ناشی می شود. او اساس تصور خود را در آخرین متفکر بزرگ سنت اومانیست ایتالیایی، جیامباتیستا ویکو (1668-1744) می یابد. او بر درک ویکو از تخیل و حس نبوغ انسانی موجود در استعاره متمرکز است. از نظر گراسی، فعالیت بلاغی جوهر و حیات درونی اندیشه هنگامی است که به قدرت استعاری کلمه متصل شود. کتاب ارنستو گراسی گرایش مهمی در اندیشه فلسفی را احیا می کند که تحت الشعاع جریانات غالب و فرمالیستی که از انقلاب علمی و روشنگری سرچشمه می گیرد. ارجاعات به جیامباتیستا ویکو و نقد او از دکارتیسم، پروژه گراسی را برای بازیابی معرفت شناسی مبتنی بر رویکردهای بلاغی کلاسیک به ذهن و واقعیت تثبیت می کند. این متن ارزشمندی برای پذیرش در هر کلاسی در زمینه تئوری دانش است، زیرا دانشجویان فلسفه را با جایگزینی انسان گرایانه برای شیوه های تفکر خردگرایانه مدرن غالب آشنا می کند.