کتابهای نارنجی جلد 19، جنگلی با پاهای بلند و 6قصه ی دیگر

روانکاوی وجودی انتقاد سارتر به روانشناسی فروید. «روانکاوی وجودی» بخشی است از کتاب «هستی و نیستی»، اثر فلسفی معروف ژان پل سارتر. این بخش از «هستی و نیستی» به صورت کتابی مستقل نیز به زبان انگلیسی ترجمه شده است. سارتر در «روانکاوی وجودی» با اتکا به نظریات اگزیستانسیالیستی خود در باب وجود و ماهیت انسان به نقد دیدگاه‌های فروید درباره ناخودآگاه و جبر غریزه می‌پردازد. نقد سارتر به آراء فروید درباره روان انسان بر مبنای این عقیده اگزیستانسیالیستی اوست که وجود بر ماهیت مقدم است و انسان ماحصل انتخاب‌های خود است و شخصیت و ماهیت هر انسانی بر اساس انتخاب‌های او شکل می‌گیرد نه بر اساس غرایزی که پیشاپیش در وجود او هستند و همچون نیروهایی جبری او را به این سو و آن سو می‌کشانند و شخصیت او را می‌سازند و اعمالش را رقم می‌زنند. سارتر در «روانکاوی وجودی» هر انسان را، بر اساس انتخاب‌هایش، فردی متمایز از دیگری قلمداد می‌کند و بر این باور است که نمی‌توان شخصیت و اعمال همه انسانها را بر اساس اصولی کلی و انتزاعی تحلیل کرد. به باور سارتر این اعتقاد که شخصیت و رفتارهای انسان تابع مجموعه‌ای از اصول کلی است به تقلیل انسان به موجودی مکانیکی می‌انجامد. نقد او به روانشناسی فروید که انسان را تابع غرایز و ناخودآگاه می‌داند از همین منظر است. سارتر انسان را موجودی آزاد می‌داند نه موجودی تابع غرایز. «روانکاوی وجودی» با ترجمه احمد سعادت‌نژاد و همراه با مقدمه رالو می بر این کتاب در نشر جامی منتشر شده است. درباره نویسنده: ژان ‌پل سارتر (1980- 1905)، فیلسوف اگزیستانسیالیست، داستان‌نویس، نمایشنامه‌نویس، منتقد و روزنامه‌نگار فرانسوی.

دجال، اثری نوشته ی فردریش نیچه است که نخستین بار در سال 1895 وارد بازار نشر شد. این کتاب، اثری کاملا ضروری برای رسیدن به درکی درست و معنادار از نیچه، چه به عنوان یک انسان و چه به عنوان یک فیلسوف، است. این کتاب که پرداختی نقادانه، روشنگرانه و خردمندانه به مسیحیت به حساب می آید، باعث به وجود آمدن جنجال ها و الهام بخشی های زیادی در میان نسل های متمادی مخاطبین شده است. نیچه در پیش گفتار کتاب بیان می کند که این اثر را برای طیفی بسیار محدود از مخاطبین نوشته است. این فیلسوف برجسته از خوانندگان می خواهد در سطحی بالاتر از سیاست و ملی گرایی قرار بگیرند و برای فهم حقیقت، به سودمند یا آسیب زا بودن آن به عنوان یک دغدغه نگاه نکنند.