پیش از نوشتن داستان «اما» آستین نوشت «می‌خواهم قهرمان زنی بیاورم که هیچ‌کس جز خودم خیلی دوستش نخواهد داشت». در نخستین بند داستان، درباره‌ی کاراکتر نامی رمان این‌گونه می‌نویسد: «دوشیزه اِما وودهاوس دختری زیبا، باهوش و پولدار است». اِما قصد ازدواج ندارد و شاید اندکی لوس باشد. ولی دوست دارد زوج‌ها را به هم پیوند دهد. در عین حال، از پیامدهای وسوسه دواندن در کارهای دیگران ناآگاه است و رفتارشان را بد برداشت می‌کند. ولی به‌تدریج پرده‌ی پندار کنار می‌رود و اِما در جریان حوادث، از خودفریبی به خودشناسی می‌رسد. این کتاب داستان دختری بی‌پرواست که در خلال شناخت خود نظراتش را هم بیان می‌کند. آیا اما نیز عشق را تجربه خواهد کرد؟ رمان «اما» حاصل دوران پختگی جین آستین در زندگی و حرفه‌ی نویسندگی است و رمانی تربیتی محسوب می‌شود. او این رمان را دو سال قبل از مرگش منتشر کرد. جین آستین در این رمان اوج هنر طنز خود را به نمایش گذاشته است.

والنسی استرلینگ دختری ۲۹ساله و پریشان است که هنوز ازدواج نکرده است. او تمام سال‌های زندگی‌اش را در خانواده‌ا‌ی خشک و مقرراتی همراه با مادری غُرغُرو و خرافاتی و دختر‌عموی مزخرفش زندگی کرده و هیچ‌گاه از دستورات آن‌ها سرپیچی نکرده است. اما یک روز به دلیل حمله‌های قلبی مکررش به دکتر مراجعه می‌کند و متوجه می‌شود که به بیماری قلبی خطرناکی مبتلاست و بیشتر از یک سال زنده نخواهد ماند. از آنجا که هرگز معنای واقعی زندگی را نفهمیده و هیچ لذتی را در زندگی‌اش تجربه نکرده، تصمیم می‌گیرد به زندگی بی‌روح و کسل‌کننده‌ای که همیشه به او تحمیل شده، خاتمه دهد‌ و باقی روزهای عمرش را آن‌گونه که دوست دارد زندگی کند. او می‌خواهد عشقی واقعی و بی‌پروا را تجربه کند. کتاب «قصر آبی» داستان زیبای فراز و فرودی است که پس از این تصمیم، بر والنسی می‌گذرد. کتاب «قصر آبی» نوشته‌ی لوسی مود مونتگمری داستان به‌یادماندنی دیگری از خالق «آن شرلی» است. این نویسنده‌ی شهیر کانادایی عموماً با نام ال. ام. مونتگمری شناخته می‌شود و شهرتی جهانی دارد. بیشترین شهرت او مدیون مجموعه رمان‌هایی است که با انتشار «آن شرلی در گرین گیبلز» در سال ۱۹۰۸ آغاز شد. او در طول زندگی‌اش یک دیوان شعر، بیست رمان، سی مقاله و پانصد و سی داستان کوتاه منتشر کرد. در سال ۱۹۴۳ دولت کانادا او را شخصیتی برجسته‌ی تاریخ ملی کانادا اعلام کرد؛ همچنین پست مرکزی کانادا تمبر یادبودی به نام لوسی مود مونتگمری منتشر کرد و در تورنتو، به احترام او پارکی را به نام لوسی مود مونتگمری نام‌گذاری کردند. آخرین خانه‌ی او نیز به عنوان مکان تاریخی ثبت شده است.