کتاب دانشکده های من

نظریه های مشاوره و روان‌درمانی جرالد کُری که ابعاد تفکر، احساس، و رفتار تجربیات انسان را ترکیب می کند، کتابی را ارائه می دهد که درک آن راحت است و به شما کمک می کند مدل های درمانی بیان‌شده در نظریه های مشاوره را مقایسه کنید. کُری نظریه های عمده را به شما معرف می کند (روان‌کاوی، آدلری، وجودی، فردمدار، گشتالت، واقعیت، رفتاری، شناختی- رفتاری، سیستم های خانواده، فمینیست، و رویکردهای پست‌مدرن) و نشان می دهد که چگونه هر نظریه می تواند برای مورد تکی («استن») به کار برده شود. او به شما نشان می دهد که چگونه این نظریه ها را در عمل به کار برید، و به شما کمک می کند نظریه ها را در یک سبک مشاوره اختصاصی ادغام کنید. به نظر مترجم، نظریه های روان‌درمانی پروچاسکا و نورکراس به ویژه برای دانشجویان رشته‌ روان‌‌شناسی و روان‌پزشکی جامع تر از نظریه های مشاوره و روان‌درمانی جرالد کُری است. استادان در رشته مشاوره، جرالد کُری را بیشتر ترجیح می دهند.

بخشی از کتاب مطرود و دو داستان دیگر شهر را درست نمی‌شناختم، شهر محل تولدم و محل اولین گام‌هایم در این جهان، و بعد گام‌های دیگرم، آن‌چنان پُرشمار که گمان می‌کردم همهٔ ردپاهایم گم شده، اما اشتباه می‌کردم. چه کم بیرون می‌رفتم! گه‌گاه پشت پنجره می‌رفتم، پرده‌ها را کنار می‌زدم و بیرون را تماشا می‌کردم. اما بعد تندی برمی‌گشتم به کنج اتاق، به سوی تخت‌خواب. در این هوایی که محاطم کرده بود احساس ناخوشی می‌کردم، احساس گمگشتگی در برابر هرج‌ومرج چشم‌اندازهای بی‌شمار. اما همچنان می‌دانستم در این برهه چه‌طور عمل کنم، در مواقعی که کاملاً ضروری بود. اما اول چشم چرخاندم به سوی آسمان، همان جا که به ما مدد می‌رساند، که هیچ مسیری در آن نیست، که انسان در آن آزادانه پرسه می‌زند، همچون در برهوت، و هیچ‌چیز سد نگاهت نمی‌شود، هر جا که چشم بگردانی، مگر حدودوثغور خودِ نگاه. سرِ آخر ملال‌آور می‌شود. بچه که بودم گمان می‌کردم زندگی وسط دشت چه خوب است، و رفتم به خلنگ‌زار لونِبورک۱ با فکر دشت رفتم به خلنگ‌زار. خلنگ‌زارهای نزدیک‌تر دیگری هم بود، اما صدایی مدام به‌ام می‌گفت، خلنگ‌زار لونِبورک به کارت می‌آید. به‌حتم عامل ۲lüne در این ماجرا مؤثر بود. از قرار معلوم خلنگ‌زار لونِبورک به‌هیچ‌وجه رضایت‌بخش نبود، به‌هیچ‌وجه. ناامید به خانه آمدم، و درعین‌حال آسوده‌خاطر. بله، نمی‌دانم چرا، اما هیچ‌وقت ناامید نشده‌ام، اغلب در روزهای نخست ناامید می‌شدم، بدون آن‌که هم‌زمان، یا اندکی بعد، آسودگی خاطر انکارناپذیری احساس کنم.