کتاب سپيده دمان

معرفی کتاب زبان و جایگاه زن انتشارات رابین تولماخ لاکوف در سال 1975، زبان و جایگاه زن، به طور گسترده ای به عنوان آغاز کننده تحقیقات فمینیستی در مورد رابطه بین زبان و جنسیت شناخته شده است و واکنش قابل توجهی را در میان محققان زبان، فمینیست ها و خوانندگان عمومی برانگیخت. در سی سال گذشته، محققان زبان و جنسیت در حال بحث و توسعه مشاهدات اولیه لاکوف بوده اند.لاکوف با این استدلال که زبان برای نابرابری جنسیتی اساسی است، به دو حوزه اشاره کرد که نابرابری‌ها را می‌توان یافت: زبانی که در مورد زنان استفاده می‌شود، مانند عدم تقارن بین اصطلاحات به ظاهر موازی مانند ارباب و معشوقه، و زبان مورد استفاده توسط زنان، که زنان را در یک موقعیت قرار می‌دهد. پیوند دوگانه بین زنانه بودن و کاملا انسان بودن. استدلال اصلی لاکوف مبنی بر اینکه «زبان زنان» بیانگر ناتوانی است، بحثی را به راه انداخت که تا امروز ادامه دارد. نسخه اصلاح شده و بسط یافته متن کامل نسخه اول اصلی را همراه با مقدمه و حاشیه نویسی لاکوف ارائه می دهد که در آن او متن را یک ربع قرن بعد بازتاب می دهد و برخی از موضوعاتی را که به طور گسترده مورد بحث قرار می گیرد، گسترش می دهد. این جلد همچنین تفسیرهایی از بیست و شش محقق برجسته زبان، جنسیت و تمایلات جنسی، در زمینه زبان‌شناسی، مردم‌شناسی، زبان‌های مدرن، آموزش، علوم اطلاعات و سایر رشته‌ها را گرد هم می‌آورد. تفاسیر نقش کتاب را در تحقیقات فمینیستی در مورد زبان مورد بحث قرار می‌دهد و ارتباط مداوم آن را برای تحقیقات در این زمینه بررسی می‌کند.این نسخه جدید زبان و جایگاه زن نه تنها یک بار دیگر متن پیشگام زبان شناسی فمینیستی را در دسترس قرار می دهد. به همان اندازه که مهم است، متن را در چارچوب نظریه فمینیستی و جنسیتی معاصر برای نسل جدیدی از خوانندگان قرار می دهد.

کتاب فلسفه در عصر تراژیک یونانیان، اثری نوشته ی فردریش نیچه است که اولین بار در سال 1870 به چاپ رسید. عصر تراژدی های یونان در نظر نیچه، به واقع دورانی تراژیک بود. در این دوران، ارزش هایی بسیار مهم و حیاتی در نظر نیچه، در تمدن انسان ها ظهور کردند و به اوج رسیدند اما پایداری نداشتند. او در این کتاب که مدت ها بعد از پایان نگارشش به انتشار رسید، تلاش می کند تا مخاطبین خود را با پندارهای فلسفی تمدن یونان آشنا کند. نیچه قصد دارد تا فرهنگ یونانیان را به عنوان یک الگو برای معاصرین جوان و آلمانی خود معرفی نماید، معاصرینی که نیچه امید داشت با مجاب کردنشان، مسیر حرکت به سوی پدید آوردن فرهنگی مختص به خودشان را هموار کند؛ فرهنگی که نیچه اعتقاد داشت بسیار مورد نیاز و حیاتی است.