کتاب نگاهی به حماسه حسینی مطهری

معرفی کتاب کتاب انسان موجود ناشناخته انسان موجود ناشناخته، کتابی به قلم الکسیس کارل است که تلاش های بسیاری برای به تصویر کشیدن آنچه از بدن انسان شناخته و مهم تر از آن ناشناخته مانده، داشته است. کتاب درباره ی مشکلات جهان مدرن بحث کرده و مسیرهای احتمالی بهتر برای زندگی گونه ی انسان را مورد بررسی قرار می دهد. الکسیس کارل به طور ویژه، به دلیل پیشگامی در حمایت از اصلاح نژادی و اوتانازی یا مرگ آسان، شناخته می شود. کارل در این کتاب بحث می کند که انسان ها نمی توانند تمدن مدرن را با این سرعتی که پیش می رود دنبال کنند و در این راه دچار اضمحلال خواهند شد. آن ها مجذوب زیبایی های مربوط به علم ماده ی خنثی شده اند اما درک نکرده اند که بدن آن ها و آگاهیشان، تابعی در برابر قوانین طبیعت است. قوانینی که با وجود مبهم بودن، به اندازه قوانین نجومی بی رحم و تسلیم ناپذیرند. آنها نمی دانند که نمی توانند بدون تنبیه شدن، از این قوانین تخطی کنند. بنابراین لازم است که انسان ها، ارتباطات لازم در زمینه ی کیهان، بشریت و خود درون و آنچه مربوط به بافت ها و ذهنشان می باشد را یاد گرفته و بشناسند. به تحقیق، انسان بالاتر از هر چیز دیگری قرار می گیرد. اگر انسان نابود شود، زیبایی تمدن و حتی عظمت و شکوه جهان مادی نیز ناپدید خواهد شد. بشریت باید توجه خود را از ماشین های بی روح و بی جان برگرفته و آن را به جسم و جان خود و به فرآیند های ارگانیک و روانی که این ماشین ها و جهان نیوتن و اینشتین را ایجاد کرده اند، باز گرداند.

معرفی کتاب درام پاریس. درام پاریس، نوشته‌ی ماری کرلی، داستان اشراف‌زاده‌ای است خودبین که در پیچ‌وخم روزگار، از ناکامی در عشق به‌ظاهر آتشین‌اش، به الکل پناه می‌برد و تنها و طردشده، به ورطه‌ی زوال و جنون می‌افتد. او در این فنای محنت‌بار، دیگرانی را هم به سیه‌روزی می‌کشاند…درام پاریس، داستان وصل و جدایی است؛ داستان عشق و نفرت در مرز رستگاری و جنون… و البته رمانی پرکشش و خواندنی درباره‌ی عشق، مستی و جنایت و آوارگی. ماری کرلی، نویسنده‌ی انگلیسی، این رمان خوش‌خوان را در سفر به پاریس به مردم فرانسه تقدیم کرده است؛ رمانی که بر مبنای مقطعی تاریخی در فرانسه نوشته شده است… . . . .

معرفی کتاب نویسندگان رئالیست آلمان در سده نوزدهم جورج لوکاچ، فیلسوف و نظریه‌پرداز ادبی بلندآوازۀ مجار، در این مجموعه جستارهای پرمغز دربارۀ مهم‌ترین نویسندگان رئالیست آلمان در سدۀ نوزدهم، از هاینریش فون کلایست تا یوزف فون آیشندورف، گئورگ بوشنر، هاینریش هاینه، گوتفرید کلر، ویلهلم رابه و تئودور فونتانه، چه از لحاظ تاریخ فرهنگی و جهان ادبی و چه از لحاظ پرداختن به سبک و فرم تک تک متون هفت تن از برجسته‌ترین نویسندگان رئالیست آلمان، افق‌های نوینی را به روی خواننده می‌گشاید. گرچه دفاع بی‌وقفۀ لوکاچ از رئالیسم در برابر ناپختگی‌ها و زمختی‌های ادبیات رسمی، رئالیسم سوسیالستی، در سراسر این جستارها، گاه پوشیده و گاه آشکار، رخ می‌نماید، هدف اصلی او البته روشن ساختن بستر و سیاق فکری، ادبی و تاریخی است که این نویسندگان بزرگ در بطن آن کار کرده‌ و بالیده‌‌اند تا بدین ترتیب خوانندۀ این جستارها به درک روشن‌تر و کامل‌تری از کار و بار ادبی این نویسندگان دست یابد.لوکاچ همچنین در مقام منتقد ادبی جایگاهی ممتاز دارد. درواقع، پس از ۱۹۴۵، در سالیان بسیار، او یگانه منتقد ادبی بود که توانایی داشت برای دیدگاه مارکسیستی در باب ادبیات از احترامی درخور برخوردار شود. در سال های اخیر، نوشته های ادبی او آماج حملۀ انواع دیگری از منتقدان مارکسیست مدرن تر و نیز منتقدان دانشگاهی ساختارگرا و پساساختارگرا قرار گرفته‌اند. اما همچنان که لوکاچ از کانون بحث بیرون رفته، شوروحرارت مباحثه و جدل هم کاستی گرفته و با این پیامد همراه شده است که آرای او دربارۀ نویسندگانی خاص تا میزان معیّنی در جریان غالب ادغام شده و به صورت بخشی از راست‌آیینی انتقادی درآمده است؛ گرچه با گذر زمان به‌ناگزیر بسیاری از تفسیرها و داوری های خاص او از دور خارج شده‌اند. لوکاچ پس از آنکه ناگزیر شد آرایی را پس بگیرد که به سال ۱۹۲۹در بین الملل کمونیستی به باد انتقاد گرفته شده بود، در دهۀ ۱۹۳۰، در حرکتی که خود آن را عقب‌نشینی تاکتیکی از حوزۀ سیاست وصف کرده است، به نقد ادبی روی آورد. اما آشکار است که کناره گیری او از سیاست داوطلبانه نبود و کوشید به طرق دیگر، و دربارۀ شخص او، با نقد ادبی، به فعالیت سیاسی ادامه دهد. می توان صورت ظاهر نوشته های ادبی او را در نظر گرفت، به سخن دیگر، این نوشته ها را یاری‌گر فهم ما از نویسندگان یا گونه های ادبی خاص (رمان تاریخی و رمان رئالیستی) دانست. اما، به همین سان، این نوشته ها را می توان همچون دخالت های رمزآمیز در بحث و جدل های سیاسی روز، مانند استالینیسم، معنی های ضمنی ایدئولوژیکی مدرنیسم یا اکسپرسیونیسم، «جبهۀ خلق»، یا «آب شدن یخ ها» در سال های پس از مرگ استالین قرائت کرد.