همسفر ها

تحول گفتمان مجمع روحانیون مبارز در جامعه پسا انقلابی ایران کتاب تحول گفتمان مجمع روحانیون مبارز در جامعه پسا انقلابی ایران اثر سعیده امینی توسط انتشارات کویر منتشر شده است. گفتمان های سیاسی هر جامعه نقش تکوینی در تحولات سیاسی ان جامعه داشته و با هدایت سیاسی و ایدئولوژیکی خود سرنوشت را رقم می زنند. ” گفتمان ها در خلاء شکل نمی گیرند بلکه در بستر جامعه و در ارتباط با شرایط اجتماعی – سیاسی تولید می شوند، در تعامل با یکدیگر و در پیوند با شرایط اجتماعی و سیاسی، داخلی و خارجی قابل فهم و تفسیرند.” پس از انقلاب اسلامی در عرصه سیاسی ایران، گفتمان جمهوری اسلامی حاکم گشت.” این گفتمان که چهار دهه از عصر آن میگذرد، محصول تلاشی برای تلفیق سنت و مدرنیته در عرص سیاسی ایران بود. از جمله هدایتگران اصلی این گفتمان، نیروهای اسلامی و روحانیت بودند که انقلاب اسلامی سبب گشت سازماندهی نظری تازه ای پیدا کنند. در دوران اولیه انقلاب به دلیل شرایط خاص آن دوره، روحانیت حاکم از انسجام ایدئولوژیک و سازمانی برخوردار بوده اما طی سال های بعد دچار نوساناتی گردید و گرایش هایی از داخل ان سر برآورد که این امر از اقتضایات دوران پسا انقلابی است. گفتمان مجمع روحانیون مبارز مولود شرایط پس از انقلاب و انشعاب نیروهای انقلابی در این دوره است. سیر تطور این گفتمان و مفصل بندی آن طی دو دهه محتوای کتاب حاضر را تشکیل می دهد.  

معرفی کتاب شوکران اندیشه شوکران اندیشه؛ خاطرات و اندیشه های آیت الله صالحی نجف آبادی نویسنده کتاب شهید جاوید» مرحوم آیت الله صالحی نجف آبادی از جمله علمای تراز اولی بود که جزو پیشروان روشنفکری و یا نواندیشی دینی به شمار می رود که تلاش کرد تا پیرایه و خرافه را از دین بزداید و اندیشه جدیدی از فلسفه دین را ارائه کند. صالحی نجف آبادی بر اهمیت مبانی کلامی و اخلاقی شریعت اسلام و لزوم تطبیق فقه و اصول با آن ها تأکید داشت و در رویکرد اجتهادی خود بر اهمیت دلایل عقلی و نقلی معتبر و بی اعتباری بسیاری از احکامی که به استناد اجماع و «ادعای اجماع» صادر شده، اصرار داشت که این امر منشأ مخالفت های بیشماری با آراء و نظرات او شد. وی به پیروی از استادش آیت الله بروجردی بر اهمیت فقه مقارن و تقریب گرایی و عدم تعصب در مواجهه با دستاوردهای فقهی اهل سنت اصرار می ورزید. او همچنین بر لزوم بازخوانی تاریخ و تأثیر آن در کشف حقایق شریعت واقف بود و به همین جهت در تاریخ و «علم رجال» تبحر داشت و بخشی از کشفیات کم نظیر خود در مورد احادیث مجعوله را در کتاب «غلو» و برخی مقالات دیگر آورده است. از دید وی دانستن تمام علوم لازمه امامت امامان نیست و امامان تنها آگاه به همه احکام اسلام و امور اجتماعی و سیاسی هستند و علم آنها در موارد دیگر استثنایی است و عمومیت ندارد. وی برای اثبات نظر خود بر روایات، قرآن، نظر علمای پیشین (شیخ مفید و شیخ طوسی، علامه حلی و سید مرتضی) استناد می کند. از دید وی آگاهی به امور غیبی در مواردی خاص به خواست خدا به امامان و پیامبر الهام می گردد و عمومیت ندارد.