وغ وغ ساهاب

معرفی کتاب انقلاب اجتماعی برای دهه ها ، ناظران سیاسی و صاحب نظران، جمهوری اسلامی ایران را به عنوان یک کشور ایدئولوژیک سخت در آستانه فروپاشی ، منحصرا متصل به یک پایگاه اجتماعی باریک ، توصیف کرده اند. در یک انقلاب اجتماعی ، کوان هریس به طور قانع کننده ای نشان می دهد که چگونه آنها اشتباه می کنند. مطالعات قبلی عواقب ناشی از سه دهه تغییر اجتماعی پس از انقلاب 1979 را نادیده می گیرند. امروزه افراد بیشتری در کشور بیش از هر شکل دیگری از سازمان های دولتی به نهادهای رفاهی و سیاست اجتماعی متصل هستند. در حقیقت ، بیشتر تلاطم های سیاسی فعلی ایران نتیجه موفقیت این برنامه های رفاه اجتماعی است که موجب ایجاد طبقات اجتماعی تازه تحصیل کرده شده است. بر اساس کارهای میدانی گسترده ای که در ایران انجام شده ، هریس نشان می دهد که چگونه رژیم انقلابی از طریق گسترش برنامه های بهداشت و آموزش ، که دولت را در زندگی روزمره جای داده است ، تا به امروز توانسته مقاومت کند. این تمرکز بر سیاست های اجتماعی جمهوری اسلامی ایران خط جدیدی از تحقیق در مورد دولت های رفاهی در کشورهایی را فراهم می کند که اغلب نادیده گرفته می شوند.کوان هریس استادیار جامعه شناسی در دانشگاه کالیفرنیا - لس آنجلس است. وی کلاسهای مطالعات توسعه ، سیاستهای خاورمیانه و روشهای تاریخی در علوم اجتماعی را تدریس می کند.

معرفی کتاب درام پاریس. درام پاریس، نوشته‌ی ماری کرلی، داستان اشراف‌زاده‌ای است خودبین که در پیچ‌وخم روزگار، از ناکامی در عشق به‌ظاهر آتشین‌اش، به الکل پناه می‌برد و تنها و طردشده، به ورطه‌ی زوال و جنون می‌افتد. او در این فنای محنت‌بار، دیگرانی را هم به سیه‌روزی می‌کشاند…درام پاریس، داستان وصل و جدایی است؛ داستان عشق و نفرت در مرز رستگاری و جنون… و البته رمانی پرکشش و خواندنی درباره‌ی عشق، مستی و جنایت و آوارگی. ماری کرلی، نویسنده‌ی انگلیسی، این رمان خوش‌خوان را در سفر به پاریس به مردم فرانسه تقدیم کرده است؛ رمانی که بر مبنای مقطعی تاریخی در فرانسه نوشته شده است… . . . .

"مترو" کتابی است که توسط رمان نویس ژاپنی "هاروکی موراکامی" در مورد حمله ی تروریستی با گاز سارین که در سال 1995 در "مترو" توکیو انجام شده است ،نوشته شده است. این کتاب از یک سری مصاحبه با افرادی که تحت تأثیر این حملات قرار گرفته اند ، تشکیل شده و همچنین شامل مصاحبه با اعضای" آوم "، فرقه ی مذهبی مسئول حملات است. "هاروکی موراکامی" امیدوار بود که از طریق این مصاحبه ها ، بتواند بخشی از تاثیرات این حملات را، که رسانه های مهم ژاپن نادیده گرفته اند ، بیان کند و بر تاثیر گذاری این واقعه بر شهروندان معمولی تاکید کند. این مصاحبه ها تقریبا یک سال به طول انجامیده و از ژانویه 1996 شروع شده و در دسامبر همان سال به پایان می رسد و بسیاری از جنبه های جذاب روانشناسانه ی جامعه ی ژاپن را برجسته می کند.او در می یابد که کار، برای بیشتر مصاحبه شوندگان، اولویت بالا و یا اصلی را دارد و همچنین جداسازی ، فردگرایی و عدم ارتباط نیز ، از مضامین قدرتمندی بودند که در بسیاری از مصاحبه ها رایج بود. بسیاری از مصاحبه شوندگان ابراز سرخوردگی از ماتریالیسم در جامعه ژاپن و رسانه ها را کردند و همچنین به ناکارآمدی سیستم واکنش اضطراری در برخورد با حمله اشاره کردند. این کتاب همچنین شامل مقاله ی شخصی "هاروکی موراکامی" در مورد این حملات است. وی در مقاله ی "کابوس کور: ما ژاپنی ها به کجا می رویم؟" ، از عدم موفقیت ژاپنی ها در عبرت گرفتن از این حملات انتقاد می کند و اعتقاد دارد که ژاپنی ها ترجیح می دهند به جای تحلیل علل واقعی و جلوگیری از وقوع حوادث مشابه در آینده ،حمله ی تروریستی را به عنوان یک عمل افراطی توسط گروهی از دیوانگان بدانند.