اموال و حقوق مالی

با اینکه جنایات شاه سفید تمام شده، اما کابوس‌های آن دوره‌ی ترسناک و پراضطراب حتی یک شب هم دست از سر اریک فوگلر برنمی‌دارد.

مادربزرگ اریک از او دعوت می‌کند تا با هم به سفر بروند.

اریک دعوت او را قبول می‌کند؛ شاید سفر به منطقه‌ای خوش‌آب‌و‌هوا و اقامت در هتلی مجلل، کمی حالش را بهتر کند.

اریک فکرش را هم نمی‌کند که چه ماجراهای هیجان‌انگیزی در هتل برایش اتفاق می‌افتد؛ او نمی‌داند که شاهد قتلی خواهد بود، اما هیچ‌کس حرفش را باور نمی‌کند و افرادی به دنبالش می‌افتند تا خفه‌اش کنند!

اریک فوگلر با مادربزرگ راهی سفر می‌شود، درحالی‌که خیلی چیزهای دیگر را هم نمی‌داند...

مجموعه داستان‌های کارآگاه اریک فوگلر از ناب‌ترین رمان‌های جنایی سال‌های اخیر به حساب می‌آید.

قهرمان داستان پسرکی است به‌ظاهر بداخلاق که با دیگران به‌سادگی صمیمی نمی‌شود، اما با تصمیم‌گیری‌های ناگهانی‌اش موجب شگفتی و حیرت می‌شود و خواننده را مجذوب ماجراهایش می‌کند.

در بخشی از کتاب دختر گات و شبح موش می‌خوانیم

در عین این‌که بقیه مات مانده بودند و نگاه می‌کردند فُن هِلسانگ یکی از چهارلول‌ها را در‌آورد و شلیک کرد؛ یک‌بار، دو‌بار، چهار‌بار، هشت‌بار.. با هر شلیک مرگ‌بار، یکی از موجودات جلوِ چشم تماشاچی‌ها از بین می‌رفت. فُن هِلسانگ هنسل و گرِتِل را با پوزخندی توی جلدشان فرو‌کرد و شمشیر مبارزه‌ی دندانه‌داری از کمربندش بیرون کشید. «پیش به‌سوی بریدن سرها!» این را گفت و با قدم‌های بلند روی پشت‌بام به طرف دودکش‌ها رفت اما سرجایش بی‌حرکت ماند. غرید: «این چیه؟» پایین پایش یک‌عالم یخ ریخته بود. در همین لحظه آدا از پشت یکی از دودکش‌های یک‌کم دورتر بیرون آمد. سیرن سِستا کنارش ایستاده بود. از پشت دودکش‌های دور و برش بقیه اعضای کلوب زیر‌شیروانی هم هر یک با یکی از موجودات بیرون آمدند. روبی خدمت‌کارِ انبارِ پشتی موادِ غذایی کنار اومالوسِ فان ایستاد. امیلی کَبِیج روی هر یک از شانه‌هایش یک هارپی و روی سرش هارپی دیگری نشسته بود. کینگزلیِ دودکش‌پاک‌کن بازوی همسرِ بارنز را گرفته بود و آرتور هالفورد هم دستِ وایلد‌مَنِ پات‌نِی را در دست داشت. ویلیام کَبِیج سرِ پشمالوی هَمیش فانِ شِتلَند را نوازش می‌کرد. فُن هِلسانگ فریاد کشید: «من جوایزم را می‌خواهم.» و از روی یک دودکش به روی دودکش دیگر می‌پرید و شمشیرش را دیوانه‌وار حرکت می‌داد و روی پشت‌بام پیش می‌رفت. صدای خوش‌نواز و آرامی که کمی ته‌لهجه داشت به گوش رسید که می‌گفت: «روپرت فُن هِلسانگ! بالاخره به هم رسیدیم.» لوسی بورجیا از پشتِ کلاهکِ دودکشی بیرون آمد و چترش را بالا گرفت.