روانشناسی فیزیولوژیک ویراست دوازدهم

معرفی کتاب انقلاب های اروپايی 1492-1992 اثر چارلز تیلی: چارلز تیلی جامعه شناس و مورخ برجسته آمریکایی و یکی از محققین تاریخ انقلاب ها در جوامع بشری به شمار می آید .وی در این کتاب که اولین بار به سال 1993 منتشر گردید به بررسی جامعه شناسانه تاریخ انقلاب های اروپایی از اوایل عصر جدید تا به امروز می پردازد.رویدادهای انقلابی و به یاد ماندنی قاره اروپا انقلاب شکوهمند 1688 انگلستان،انقلاب 1798 فرانسه و انقلاب اکتبر 1917 روسیه- در کانون توجهات این نویسنده قرار گرفته است و به انقلاب در سایر کشورهای این قاره و از جمله تحولات دهه اخیر در اروپای شرقی و مرکز نیز اشاراتی رفته است.کتاب انقلاب های اروپایی که در سال 1995 جایزه اروپایی جامعه شناسی و علوم اجتماعی را به خود اختصاص داد، بازگویی صرفا ساده از رویدادهای تاریخی نیست. بلکه نویسنده در این کتاب، تاریخ انقلاب های بزرگ و کوچک در اروپا را از منظری جامعه شناسانه و علمی مورد تجزیه و تحلیل قرار داده و آنها را از زوایای مختلف با یکدیگر مقایسه کرده است.

کتاب «آخرش می‌آن سراغم» نوشته‌ی سیامک گلشیری است. این رمان به زبان گفتار نوشته شده و ماجرای آن در تهران معاصر اتفاق می‌افتد. قصه‌ی این کتاب سرگذشت نوجوانی است که شبی ناخواسته پا به ماجرایی هولناک می‌گذارد و هر چند از آن جان سالم به ‌درمی‌برد،‌این حادثه هرگز دست از سرش برنمی‌دارد. آخرش می‌آن سراغم داستان آشنایی با شرارت است؛ داستان آشنایی با جهان ترسناکی که چنان پسر نوجوان را در خود می‌بلعد که گمان می‌کند هرگز از آن نجات پیدا نخواهد کرد و این احساس بی‌تردید تا ابد با او خواهد ماند. گلشیری متولد مردادماه 1347 و از نویسندگان موفق در ژانر وحشت است. در داستان‌نویسی فارسی آن‌گونه که باید و شاید به ژانر وحشت پرداخته نشده؛ اما آثار گلشیری از نمونه‌های موفق این حوزه هستند. او علاوه‌بر بزرگسالان برای نوجوانان هم می‌نویسد و معتقد است رمان‌های این ژانر به دلیل قصه‌ی قوی، به پرورش خلاقیت کودکان و نوجوانان کمک می‌کنند. اگر خواهان اضافه‌کردن چاشنی هیجان به اوقات مطالعه‌تان هستید، از خواندن کتاب آخرش می‌آن سراغم غافل نشوید. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «نادر که رفت دوباره برگشتم و تو کوچه رو نگاه کردم. تا حالا تو عمرم اون‌جا رو به اون خلوتی ندیده بودم. همه‌ش فکر می‌کردم الان یکی وایساده پشت یکی از اون درخت‌های کوفتی و داره منو سُک می‌زنه. یکی از اون چاقو‌های دندونه‌دار هم دستشه. شاید هم اصلا تا حالا گورشونو گم کرده بودن. یه لحظه به سرم زد برم پایی و با اون پای آش و لاشم وایسم وسط خیابون و عین خل‌ها داد بزنم تا هرجا هستن، بیان سراغم؛ منم براشون قسم بخورم که قضیه رو به هیشکی نگفته‌م و نمی‌گم، حتا به این نادر الاغ که یعنی بهترین رفیقمه. ولی اون‌ها رو نمی‌شناسی. خیلی لَجَنن.»