نگرانی یا اضطراب چیزی نیست که فقط معدودی از انسانها را متأثر کند، حالت فراگیری است که انسان‌ها بروز می‌دهند. لیکن به جای ناامید شدن به واسطه ابهام و بی‌ثباتی زندگی، چه می‌شد اگر آن را می‌پذیرفتیم و در آن می‌آرمیدیم؟ انسان‌ها در دوران سختی به سر می‌برند. گاهی زندگی همچون رودخانه متلاطمی به نظر می‌آید که احتمال دارد ما را غرق و دنیا را نابود کند. پس چرا ما نباید به ساحل مطمئن- به الگوها و عادتمان- بچسبیم؟ نویسنده این کتاب می‌خواهد بگوید که آن نوع چسبیدن از روی ترس به عادت‌ها و الگوهای معمول ما را از تجربه بسیار رضایت‌بخش‌تر تمام و کمال زنده بودن باز می‌دارد. آموزه‌هایی که «پِما چُدرُن» در کتابش ارائه می‌کند- معروف به «سه تعهد»- گنجینه‌ای از خود در دسترس خوانندگان این کتاب قرار می‌دهد تا آن‌ها بیاموزند مستقیم وارد رودخانه شوند. وقتی این کار را انجام دادند به تدریج خواهند دید که نه تنها زیستن به این سبک چقدر بهتر به نظر می‌رسد بلکه با توجه و حمایت به طور طبیعی و مؤثر به دیگران نزدیک‌تر خواهند شد.

در واقع، بالیبار، همچون ماشری و نگری، به نسل دوم موج اسپینوزیسم متأخری تعلق دارد که قرائت و تفسیری رادیکال را از فیلسوف هلندی مطرح کرده است؛ نسلی که لویی آلتوسر، ژیل دلوز، الکساندر ماترون و مارسیال گوئرو را پیشگامِ خویش در این راه می‌دید. تأکید بالیبار بر اهمیت همسنگ آثار سیاسی و هستی‌شناختی اسپینوزا به وی مجال می‌دهد تا در بررسی بدیع و درخشانی از روند پیشرفت اندیشه‌های وی، تکوین و تکمیل منظر اسپینوزیستی را با پیش نهادن تفسیری منحصر‌به‌فرد و یگانه از اسپینوزا همراه کند. تفسیر بالیبار از اسپینوزا بر محور نظامی از مفاهیم استوار است که به نحوی درخشان می‌تواند اجزای مختلف فلسفه وی را به هم متصل کند و در عین حال ضمن به دست دادن شرحی از آن‌ها برتری این نظام فکری را نه‌تنها بر رقبای همعصر آن بلکه بر بدیل‌های معاصر سیاسی و فکری اسپینوزیسم نیز نشان دهد.

امروزه اخبار همان تسلطی را بر زندگی‌مان یافته که زمانی دین بر زندگی ما داشت. ولی ما به ندرت به تأثیرات آن بر زندگی‌مان توجه می‌کنیم. آلن دوباتن در این کتاب از دیدگاهی جدید به بررسی نمونه‌های رایج گزارش‌های خبری از قبیل سوانح هوایی، قتل، رسوایی سیاسی، و مصاحبه با شخصیت‌های سرشناس پرداخته و سؤالاتی تفکربرانگیز مطرح کرده است: چرا گزارش‌های فجایع جذاب‌اند؟ چرا به روابط عاشقانۀ افراد مشهور توجه و علاقه نشان می‌دهیم؟ چرا وقتی سیاستمداری وجهۀ خود را از دست می‌دهد لبخند می‌زنیم؟ او در این روند مخاطب را به سمت درکی روشن از نیرویی هدایت می‌کند که بیش از همه بر نگاه ما به واقعیت اثر می‌گذارد.